Η Δράση για τον Υδατόπυργο Βριλησσίων: Συντηρείται ή κατεδαφίζεται;
Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα της Δημοτικής Παράταξης των Βριλησσίων Δράση Για Μια Άλλη Πόλη.
Πριν λίγες εβδομάδες, το δημοτικό συμβούλιο αποδέχθηκε πρόταση της Τεχνικής Υπηρεσίας του Δήμου, για λόγους ασφαλείας πλέον, για την άμεση επισκευή του υδατόπυργου της οδού Κύπρου, (πλατεία Αγίας Λαύρας), αφού η διάβρωσή του είναι τόσο προχωρημένη που το κτίσμα καθίσταται επικίνδυνο καιγια τους περαστικούς (προβλεπόμενο κόστος επισκευής περίπου 200 χιλ. ευρώ). Γι’ αυτό ήδη ο χώρος έχει οριοθετηθεί.
Αξίζει να σημειωθεί ότι τουλάχιστον από το 2010, η ανακατασκευή του υδατόπυργου προβλέπεται σε όλα τα τεχνικά προγράμματα του Δήμου αν και μέχρι σήμερα ουδέποτε υλοποιήθηκε. Ο λόγος είναι ότι στο υπό έγκριση -λιμνάζον- Γ.Π.Σ. του Δήμου, ο Υδατόπυργος – Υδατοδεξαμενή προτείνεται «να κηρυχθεί διατηρητέος, ως τοπόσημο του Δήμου», ενώ παράλληλα προβλέπεται η χρήση του για «πολιτιστικές Εγκαταστάσεις (όπως εκθετήριο του Δήμου ή κιόσκι πώλησης εισιτηρίων για το Φεστιβάλ, σε συνδυασμό με κάποια πιθανή εικαστική παρέμβαση με θέμα το νερό) και Πράσινο».
Όμως, ο χαρακτηρισμός του κτηρίου ως διατηρητέου -γεγονός που θα δικαιολογούσε και την ανάλογη χρηματοδότηση- απέτυχε, όχι πάντως με αποκλειστική ευθύνη του Δήμου αλλά της αθάνατης ελληνικής γραφειοκρατίας που τον παρέπεμψε σε αρχιτεκτονικό συμβούλιο το οποίο ουδέποτε συγκλήθηκε ή πρόκειται να συγκληθεί και πάντως όχι πριν το κτίσμα καταρρεύσει! Κατέληξε συνεπώς το θέμα στη λύση της άμεσης επισκευής, αφού μάλιστα, σύμφωνα με την Τεχνική Υπηρεσία, αυτή κρίθηκε οικονομικά πιο συμφέρουσα ακόμη και από τη λύση της κατεδάφισης!
Σε αντίθεση με όσα αποφάσισε το δημοτικό συμβούλιο -υπό την πίεση των γεγονότων, (αλλά και της διαχρονικής αδυναμίας του να προγραμματίσει κάτι περισσότερο από τα… αναμενόμενα), δημοσιεύουμε πρόταση του συνδημότη μας Μπάμπη Ευαγγελάτου – Δαμουλιάνου που ανοίγει ενδιαφέροντα ζητήματα.
Το ενδιαφέρον της πρότασης, δεν είναι κυρίως η προτεινόμενη συγκεκριμένη χρήση του χώρου, που μπορεί να εγείρει ζητήματα κόστους, χρηματοδότησης, τεχνικών προϋποθέσεων κλπ. Το ενδιαφέρον είναι πως ο συνδημότης μας προτείνει την κατεδάφιση του υδατόπυργου, ώστε να σταματήσει η κοστοβόρα «λογική μπετόν» και την αναδημιουργία εξαρχής ενός κτίσματος πολιτιστικών χρήσεων, στην κατεύθυνση μάλιστα, που ήδη έχει επισημανθεί αδρά στο υπό έγκριση Γ.Π.Σ. της πόλης.
Όπως συχνά έχουμε επισημάνει στο δημοτικό συμβούλιο, εκτός των άλλων, αυτό που συνήθως απουσιάζει από τις δημοτικές αποφάσεις, είναι η πρόθεση συστηματικής απασχόλησης περί των δημοτικών έργων, λείπει η έμπνευση, η πρωτοτυπία και το «παίδεμα» για τον χαρακτήρα τους.
Σ’ αυτή την κατεύθυνση η πρόταση του Μπάμπη Ευαγγελάτου – Δαμουλιάνου έχει την αξία της.
Ο ΥΔΑΤΟΠΥΡΓΟΣ
Κάποτε τον βλέπαμε από παντού στη μικρή μας κωμόπολη, την κοινότητά μας. Ήταν σημείο αναφοράς και χρήσιμος. Αποθήκευε το νερό που του’ στελναν οι αντλίες από τα σπλάχνα της γης μας και από κει το μοίραζε στα σπίτια μας τα ισόγεια, τα μονώροφα και τα ελάχιστα τριώροφα στο κέντρο, όπου και ο ίδιος. Υπερείχε όλων! Τα περισσότερα οικόπεδα ήταν άκτιστα. Μικρά κοπάδια προβάτων μας επισκέπτονταν. Φυτεμένα αμπέλια δίπλα μας μας προμήθευαν δωρεάν ή τους κλέβαμε τα τρυφερά τους φύλλα για ντολμαδάκια και αρκετοί άνοιγαν πηγάδια, έβαζαν κήπους και μας πουλούσαν τα φρέσκα τους λαχανικά. Λαϊκή αγορά δεν υπήρχε.
Μετά ήρθε η οικοδομική έκρηξη. 13 χιλιόμετρα από το Σύνταγμα, το κέντρο της χώρας. Κάπου 250 μέτρα υψόμετρο. Ζηλευτή ρυμοτομία. Οικοδομές “πανταχόθεν ελεύθερες” με πρασιές. Κηπούπολη με το νερό λιγοστό. Υπεράντλιση. Τα πηγάδια απαγορεύτηκαν ή και στέρεψαν. Η ύδρευση ενισχύθηκε από τους ταμιευτήρες του όλου λεκανοπεδίου. Πολυκατοικίες υψώθηκαν και έκρυψαν τον υδατόπυργο που με την σειρά του αχρηστεύθηκε.
Το οπλισμένο σκυρόδεμα που τον στήριζε γέρασε και το μπετόν άρχισε να σκορπάει. Τα σκουριασμένα σίδερα στις κολόνες του αποκαλύφτηκαν και το βάρος της δεξαμενής στην κορυφή του έγινε επικίνδυνο για τους διαβάτες. Η κατεδάφισή του επιβεβλημένη και η αξιοποίηση του οικοπέδου που μέχρι τώρα τον φιλοξενεί χρειάζεται, φωνάζει, για περίσκεψη και σοβαρή διαβούλευση με τους δημότες.
Προσωπικά θέλω να κάνω μια πρόταση και τούτη ας γίνει η αρχή ενός γόνιμου διαλόγου, με την ελπίδα της κατάληξης σε μια συμφωνία για προγραμματισμό και υλοποίηση. Στη δική μου σκέψη πρυτανεύει η ανάγκη μιας αίθουσας αμφιθεατρικής, (διαθέσιμης και με ευελιξία ωραρίου π.χ. για την Λέσχη μας “Cine Δράση”), ενταγμένη μέσα σε ένα πολυδύναμο πολιτιστικό κέντρο στην καρδιά της πόλης μας, με προσφορά ανεκτίμητη, για όσους μπορούν να συνειδητοποιήσουν ένα τέτοιο εγχείρημα.
Αλλά πριν ξαπλώσω εδώ τον συλλογισμό μου, θεωρώ σκόπιμο να εκθέσω σε κάθε ενδιαφερόμενο δύο δεδομένα:
1) To μπετόν (Γαλλική λέξη beton) και Ελληνικά “σκυρόδεμα” είναι μια τεχνητή πέτρα επιθυμητού μεγέθους και σχήματος από μίξη των υλικών τσιμέντου, άμμου, σκύρων (χαλικιών) και νερού σε άλλοτε άλλη αναλογία, τρόπο μίξης και χρόνο ωρίμανσης. Βαριά πέτρα με ανθεκτικότητα στη θλίψη (μετρούμενη) και που μπορεί να ενισχυθεί για ταλαντώσεις σε σεισμό, όπου χρησιμοποιείται για κολόνες και τοιχία, με ράβδους σιδήρου και τα ενωτικά μεταξύ τους τσέρκια. Τότε μιλάμε για οπλισμένο σκυρόδεμα (beton arme). Θα πρέπει να διευκρινιστεί ότι το μπετόν και το σίδερο, όσο το τελευταίο δεν διαβρώνεται και σκουριάζει, δεν ενσωματώνονται, είναι ξένα υλικά μεταξύ τους και απλά συνεργάζονται. Όταν το δεύτερο υλικό αρχίζει να σκουριάζει και να διαστέλλεται, σπάζει, σκορπίζει το μπετόν και το όλο σύστημα καταρρέει. Έχει εξαντλήσει τα του βίου και η σωστή λύση είναι μία: Μπουλντόζα! Σ’ αυτό το σημείο θανάτου και μάλιστα προχωρημένου, βρίσκεται ο υδατόπυργός μας. Σκέψη για “εντατική” και όρθιο του σαβάνωμα με μανδύες κ.λ.π. εγώ τουλάχιστον το θεωρώ σκέτη τρέλα.
2) Το αγκάθι του συναισθηματικού δεσμού μαζί του σαν σημείο αναφοράς που έπαψε να ισχύει από την στιγμή που πνίγηκε μέσα στις πολυκατοικίες, μπορεί εύκολα να υπερκεραστεί με το όνομά του στο πολιτισμικό κέντρο που οραματίζομαι στη θέση του και αμέσως θα αναφερθώ, καθώς και με μία γιγαντοφωτογραφία του που μπορεί να μοστράρει στην πρόσοψή του νέου κτίσματος.
Έτσι φαντάστηκα την αντικατάστασή του με ένα κυλινδρικό μονώροφο οικοδόμημα όπου μια λοξή τομή στο ισόγειο με κλίση προς τον Βορρά, θα ορίζει μια αμφιθεατρική αίθουσα από πάνω της για κινηματογραφικές προβολές, θεατρικές παραστάσεις και ομιλίες και μία άλλη από κάτω, για κέντρο τύπου, φουαγιέ θεάτρου, καφετέρια, με πρόσοψη προς τον Νότο. Στον όροφο πάνω από το αμφιθέατρο, εργαστήρια εικαστικής διδαχής και δημιουργίας όπως Γλυπτικής, Χαρακτικής, Ζωγραφικής, Φωτογραφίας, Κεντήματος κ.λ.π. με διαχρονική έκθεση γύρω τους αλλά και επεκτεινόμενη σε όλους τους χώρους των προαναφερθέντων αιθουσών…
Μία πρόταση είναι αυτή, μία γνώμη…
Μπάμπης Δαμουλιάνος Ευαγγελάτος, συνταξιούχος του ΤΣΑΥ, Βριλήσσια
Πολιτιστικοί χώροι υπάρχουν στα Βριλήσσια, λίγοι αλλά υπάρχουν (Κισσάβου, ΤΥΠΕΤ, Νταμάρι). Είναι το λιγότερο επίδειξη αδιαφορίας προς τις πραγματικές ανάγκες του δημότη – που ζει σε μια βρώμικη πόλη με πάρκα-ζούγκλες, με ποδηλατόδρομους
ασυντήρητους και με το πράσινό τους αφημένο στην τύχη του (οι βροχές σώζουν τα παρτέρια), με πεζοδρόμια αδιάβατα, με δρόμους οργωμένα χωράφια – να απαιτείται ένας ακόμα χώρος για να εξασκεί ο καθένας το χόμπυ του, χόμπυ που θα πληρώνουν οι δημότες και οι δημοτικοί υπάλληλοι που θα υπηρετήσουν την “ευελιξία ωραρίου”.
Η πόλη έχει τα χάλια της, ένας ακόμα πολιτιστικός χώρος της έλειπε.
Πολιτιστικοί χώροι υπάρχουν στα Βριλήσσια, λίγοι αλλά υπάρχουν (Κισσάβου, ΤΥΠΕΤ, Νταμάρι). Είναι το λιγότερο επίδειξη αδιαφορίας προς τις πραγματικές ανάγκες του δημότη – που ζει σε μια βρώμικη πόλη με πάρκα-ζούγκλες, με ποδηλατόδρομους ασυντήρητους και με το πράσινό τους αφημένο στην τύχη του (οι βροχές σώζουν τα παρτέρια), με πεζοδρόμια αδιάβατα, με δρόμους οργωμένα χωράφια – να προτείνεται/απαιτείται ένας ακόμα χώρος για να εξασκεί ο καθένας το χόμπυ του, χόμπυ που θα πληρώνουν οι δημότες και οι δημοτικοί υπάλληλοι που θα υπηρετήσουν την “ευελιξία ωραρίου”.
Η πόλη έχει τα χάλια της, ένας ακόμα πολιτιστικός χώρος της έλειπε.