Τεχνικό Πρόγραμμα Δήμου Βριλησσίων: 8 σύννεφα πάνω από την πόλη!

Tweet

Έντονη διαφοροποίηση της «Δράσης» στο δημοτικό συμβούλιο της 7ης Δεκεμβρίου στη συνεδρίαση για το Τεχνικό Πρόγραμμα του 2017 και τον Προϋπολογισμό.

Είναι πλέον διαπιστωμένο: τα Τεχνικά Προγράμματα των δήμων, σε μεγάλο βαθμό, καταλήγουν «ασκήσεις επί χάρτου». Έργα και μελέτες εγγράφονται και επανεγγράφονται και περνάνε χρόνια μέχρι να υλοποιηθούν, αν υλοποιηθούν. Το τεχνικό πρόγραμμα του Δήμου Βριλησσίων του 2017 είναι ίδιας φιλοσοφίας με τα προηγούμενα. Καμία πρωτοτυπία, καμία επένδυση σε κάποιο στρατηγικό στόχο, καμία νέα πολιτική. Χωρίς αίσθηση των ελλείψεων και των νέων αναγκών, μοιάζει με το προηγούμενο.

Όπως θα δείτε, παραθέτουμε τα κύρια στοιχεία του φετινού Τεχνικού Προγράμματος που υπερψηφίστηκε κατά πλειοψηφία από το δημοτικό συμβούλιο. Γιατί είναι υποχρέωσή μας είναι να ενημερώνουμε τους δημότες, που όχι μόνον δεν πληροφορήθηκαν οτιδήποτε πριν τη σύνταξή του, αλλά ούτε και μετά την ψήφισή του!

Το ζήτημα της μη υλοποίησης όσων προγραμματίζονται ή των αργών ρυθμών «αντίδρασης» των δήμων, δεν αφορά μόνο τα Βριλήσσια, ούτε κάποια συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Μάλλον είναι τόσο γενικευμένο, όσο ενιαία είναι και η αντίληψη των διαφόρων διοικήσεων για τον ρόλο ενός δήμου. Υπάρχουν αρκετές δικαιολογίες να αντιτάξει κανείς: Η ασυνέπεια της πολιτείας απέναντι στην αυτοδιοίκηση και η συνεχής μείωση των αποδιδόμενων πόρων, η μείωση προσωπικού, μέχρι και η απεργία των δικηγόρων, που ανέστειλε κάποιες διαγωνιστικές διαδικασίες. Είναι στην ευχέρεια της κάθε δημοτικής παράταξης αν θα σταθεί στις δικαιολογίες ή θα αναζητήσει τα βαθύτερα αίτια αυτής της πραγματικότητας. Σε ότι αφορά τη «Δράση» επιχειρούμε το δεύτερο.

Πρώτη παρατήρηση: Το Τεχνικό Πρόγραμμα του 2017 θα μπορούσε να είναι το πρόγραμμα της προηγούμενης διοίκησης και πάντως σίγουρα, της προηγούμενης χρονιάς! Ακόμη και με μια σύντομη προεργασία, χωρίς να συγκριθούν π.χ. οι προμήθειες, το συμπέρασμα είναι σαφές: Το δημοτικό συμβούλιο κοροϊδεύει εαυτόν και αλλήλους.

Δεύτερη παρατήρηση: Κρίση δεν υπάρχει. Ο προγραμματισμός των έργων είναι ανεξάρτητος περιόδου και κοινωνικοπολιτικών συνθηκών. Δεν αποτυπώνεται πουθενά το ότι διανύουμε τη χειρότερη οικονομική και εθνική κρίση: Μελέτες που είχαν κριθεί ως αναγκαίες προ δεκαετίας, υλοποιούνται σήμερα, που τα δεδομένα έχουν αλλάξει: Παράδειγμα, η κυκλοφοριακή μελέτη, κόστους 100 χιλιάδων ευρώ: Μπορεί να αποτελούσε αναγκαία ρύθμιση σε περίοδο οικονομικής άνθισης και αύξησης του κυκλοφοριακού φόρτου, ίσως όμως να μην είναι εξίσου αναγκαία σήμερα, που η κυκλοφορία των οχημάτων έχει μειωθεί κατά 50% λόγω κρίσης. Ανάλογα, η πεζοδρόμηση εμπορικών οδών, με την πλειοψηφία των καταστημάτων τους να είναι ήδη κλειστά, μάλλον θα αποδειχθεί ανεπίκαιρη. Τέλος, χωρίς «κωδικό» παραμένει ο Κοινωνικός Τομέας του δήμου.

Τρίτη παρατήρηση: Τίποτα δεν είναι επείγον: Όταν διαπιστώνουμε μια ανάγκη, π.χ. ότι είναι απαραίτητη η πεζογέφυρα της Αναπαύσεως για την ασφάλεια των μαθητών, γιατί πρέπει να περνάνε χρόνια για να υλοποιήσουμε αυτό που εμείς οι ίδιοι θεωρήσαμε ως επιτακτικό; Όταν πάλι διαπιστώνουμε ότι η Ταϋγέτου είναι ένας δρόμος που περνάνε μαθητές αλλά δεν έχει καν πεζοδρόμιο, γιατί προγραμματίζουμε να παρέμβουμε 5 χρόνια μετά την αρχική διαπίστωση; Όταν παιδάκια 6-12 ετών παίζουν μπάσκετ σε ένα ανοιχτό τσιμεντένιο γήπεδο, με χαμηλές θερμοκρασίες που προκαλούν τραυματισμούς και συνεχείς αναβολές προπονήσεων, και έχουμε παραχωρήσει ακόμη και τα σχολεία στους συλλόγους επειδή δεν έχουμε χώρους άθλησης, όταν ΟΛΟΙ διαπιστώνουμε την ανάγκη ενός κλειστού βοηθητικού γηπέδου, όταν το κόστος κατασκευής του είναι μικρό, (ανάλογο μιας κυκλοφοριακής μελέτης), και λύσεις υπάρχουν, τότε γιατί αυτό δεν μπαίνει στο φετινό τεχνικό πρόγραμμα; Τελικά τι σόι επείγον είναι αυτό που χρειάζεται 2-3 δημοτικές θητείες για να αντιμετωπιστεί;

(Αυτά συμβαίνουν σε κάθε τομέα της δημοτικής ζωής, όχι μόνο με τα έργα: π.χ. εν έτει 2017, ο δήμος Βριλησσίων δεν έχει λύσει ακόμη το ιδιοκτησιακό του θεάτρου «Αλίκη Βουγιουκλάκη», με αποτέλεσμα να μην μπορεί να συντηρήσει το θέατρο που έχει υποβαθμιστεί. Αντιστοίχως, τα υπό εκκρεμότητα πολεοδομικά σχέδια μετά από μια εικοσαετία έχουν καταστεί ξεπερασμένα και απαιτούν επανεξέταση).

Τέταρτη παρατήρηση: Η υποκρισία: Ας ξαναγυρίσουμε στο παράδειγμα της Ταϋγέτου: Περνάνε τα χρόνια και δεν κάνουμε τίποτα. Δεν πάμε σαν δήμος, που υποτίθεται ότι έχει οργανωμένες υπηρεσίες προσωπικό, να βάλουμε μια πλάκα πεζοδρομίου. Και αφού αδιαφορούμε για τη διαπιστωμένη ανάγκη, ερχόμαστε εκ των υστέρων, να σχεδιάσουμε ένα έργο ενός εκατομμυρίου ευρώ, που όχι μόνο προβλέπει πεζοδρόμια αλλά και δρόμο «για περίπατο, αναψυχή, ήπια άσκηση, που αναβαθμίζει τον οδοφωτισμό, την ασφάλεια κατά τις νυκτερινές ώρες και βελτιώνει το μικρόκλιμα κατά μήκος της οδού»! Η ίδια αντίληψη διέπει τα πάντα. Μπορεί να έχουμε τζάμια σπασμένα στα σχολεία και ελλιπή συντήρηση, να χρειάστηκε μόνωση γιατί κάποιες αίθουσες έβαζαν νερά, αλλά ενώ δεν είμαστε αποτελεσματικοί στα μικρά, σχεδιάζουμε φυτεμένα δώματα για να βελτιώσουμε το μικρόκλιμα του σχολείου!

Πέμπτη παρατήρηση: Έλλειψη συντήρησης: Αφήνουμε τα παγκάκια στις πλατείες να διαλύονται, αφήνουμε την πλατεία Αναλήψεως, τη Ναυτική Βάση, το ΤΥΠΕΤ να ρημάζουν, και αφού περάσουν τουλάχιστον 5-6 χρόνια φτιάχνουμε ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο, αναθέτουμε μια δαπανηρή μελέτη και μετά πάμε σε διαγωνισμό, όπου το μεγάλο πλέον έργο περιλαμβάνει, είτε φωτοβολταϊκά, είτε φυτεμένα δώματα, είτε ανακλαστικά υλικά, είτε συστήματα τηλεματικής, είτε δεξαμενές ανάσχεσης και άλλα ανάλογα, χαρακτηριστικά μιας «δήθεν» οικολογικής κουλτούρας Βριλησσίων που διέπει όλες τις διοικήσεις. Ο υδατόπυργος π.χ. καταρρέει και χρειάζεται 150 χιλιάδες ευρώ για να μην πέσει στα κεφάλια των περαστικών, ωστόσο ουδείς πήγε να τον επισκευάσει σε προηγούμενο στάδιο. Το ίδιο γίνεται π.χ. στη Ναυτική Βάση, η οποία αφού φτάσει στο αμήν, θα έρθει μια επόμενη διοίκηση να μας προτείνει την εκ βάθρων ανακατασκευή της, πιθανότατα προεκλογικά.

Έκτη παρατήρηση: Αδιαφορία για συντήρηση. Ουδείς έχει συμπεριλάβει στους σχεδιασμούς του, το κόστος συντήρησης των «μεγάλων» έργων. Οι εξαιρετικοί ποδηλατόδρομοι, απαιτούν διαρκή συντήρηση του «ανακλαστικού» υλικού, των δικτύων ύδρευσης, της φύτευσης, των εκατοντάδων εισόδων σε ιδιωτικά γκαράζ κλπ. Το είδαμε και στη Ναυτική Βάση, θα το δούμε τα επόμενα χρόνια στην κατασκευασμένη πανάκριβη δεξαμενή ανάσχεσης υδάτων που θα κατασκευαστεί στα Άνω Βριλήσσια. Αυτός είναι ο φαύλος κύκλος του ανεπαρκούς σχεδιασμού των δημοτικών έργων, που ο ορίζοντας «απόδοσής» τους, είναι η μια δημαρχιακή θητεία. Μετά, ποιος νοιάζεται…

Έβδομη παρατήρηση: Ο μύθος του καλά οργανωμένου Δήμου: Στη διάρκεια της πρόσφατης συνεδρίασης του δημοτικού συμβουλίου για το Τεχνικό Πρόγραμμα και τον προϋπολογισμό, ως απάντηση στην κριτική της «Δράσης», διατυπώθηκαν ορισμένες ενδιαφέρουσες πληροφορίες από την πλευρά υπηρεσιακών παραγόντων: Η Οικονομική Υπηρεσία του Δήμου κατάρτισε τον (πράγματι απαιτητικό) προϋπολογισμό με μόλις τρεις διαθέσιμους υπαλλήλους. Η Τεχνική Υπηρεσία του Δήμου διαθέτει για συντηρήσεις έναν ξυλουργό, έναν ελαιοχρωματιστή, έναν ηλεκτρολόγο και 3 εργάτες, ενώ και το επιστημονικό της προσωπικό δυσκολεύεται να ανταποκριθεί στον όγκο εργασίας που απαιτούν οι μελέτες και οι διαγωνισμοί. Αντιστοίχως, η Κοινωνική Υπηρεσία καταφεύγει σε χρηματοδότηση μέσω ΜΚΟ επειδή δεν διαθέτει «διαχειριστική επάρκεια» για να ενισχύσει τη λειτουργία του Κοινωνικού Παντοπωλείου. Και η Υπηρεσία Πρασίνου έχει τις αυταπόδεικτες δυσκολίες της. Και ο έλεγχος του οδοφωτισμού παραδόθηκε σε ιδιωτική εταιρεία για να εκσυγχρονίσει τον εξοπλισμό του. Και η δημοτική συγκοινωνία υπολειτουργεί. Επομένως, πόσο οργανωμένος είναι τελικά ο δήμος Βριλησσίων; Και άραγε, όλα οφείλονται στα μνημόνια;

Όγδοη παρατήρηση: Η παντελής έλλειψη δημοκρατίας: Για όλα τα προηγούμενα ουδείς ερωτάται. Ξέρουμε ότι έχει συζητηθεί η πεζογέφυρα, ξέρουμε ότι έχουμε ανάγκη από αθλητικούς χώρους, ξέρουμε ότι είναι αναγκαίο το πεζοδρόμιο της Ταϋγέτου, αλλά όλα αυτά καθυστερούν απελπιστικά, ενώ κατέστη προτεραιότητα η ανάπλαση της οδού Λυκαβηττού. Από ποιόν; Αντιστοίχως, επισημάναμε το ζήτημα της ίδρυσης δημοτικής βιβλιοθήκης, ως ενός νέου σημείου αναφοράς της πόλης, η οποία είχε τύποις ιδρυθεί σε προηγούμενη περίοδο στο υπόγειο της Κισσάβου, χωρίς προϋπολογισμό, χωρίς προσωπικό και οποιαδήποτε προϋπόθεση ανάπτυξης. Τα υπάρχοντα βιβλία παραμένουν σε αποθήκες, αλλά στο τεχνικό πρόγραμμα δεν «άνοιξε» κανένας κωδικός «βιβλιοθήκη». Ποιο κοινωνικό αίτημα εκφράστηκε σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, πώς αυτό διερευνήθηκε και εκδηλώθηκε;

Δεν θα αναφερθούμε εδώ σε άλλα ζητήματα, π.χ. επάρκειας υποδομών για το προάστιό μας. Οι εποχές είναι δύσκολες. Οι κατασκευασμένοι «μύθοι» των τοπικών διοικήσεων περί προνομιακού προαστίου, δεν ευσταθούν, ούτε βοηθούν στην ανάγνωση λύσεων. Είναι καιρός να επιδιώξουμε να πείσουμε την τοπική κοινωνία, ότι ο ρόλος της είναι κάτι περισσότερο και βαθύτερο από το να επιδοκιμάζει. Αφού πρώτα εμείς, σαν δημοτικό συμβούλιο, κατανοήσουμε ότι το να επιδιώκεις ένα (φευγαλέο) χειροκρότημα δεν είναι ποτέ αρκετό.