Ιάπωνες φοιτητές ανεβάζουν τους Επιτρέποντες του Μενάδρου στα Βριλήσσια!
Μια σπουδαία εκδήλωση διοργανώνει το Cine Δράση της δημοτικής παράταξης Δράση Για Μια Άλλη Πόλη στα Βριλήσσια.
Η Κινηματογραφική Λέσχη Βριλησσίων Cine-Δράση σας προσκαλεί, την Τρίτη 11 Ιουλίου 2017, ώρα 8:30μμ, στην παράσταση της κωμωδίας του Μενάνδρου ΕΠΙΤΡΕΠΟΝΤΕΣ / (エピトレポンテス), από την Λέσχη Αρχαίου Θεάτρου του Πανεπιστήμιο του Τόκυο
Σκηνοθεσία: Risa Sakurai
Σκηνικά, κοστούμια, αντικείμενα: Φοιτητές του Πανεπιστήμιο του Τόκυο.
Μουσική: Η φοιτήτρια Futaba Sato παίζει αρχαία ελληνική λύρα επί σκηνής
Ερμηνεύουν: Φοιτητές του Πανεπιστήμιο του Τόκυο
Συγκεκριμένα τον θίασο αποτελούν οι φοιτητές:
Risa SAKURAI, director
Futaba SATO, actor (Habrotonon)/musician
Akihito KAWASHIMA, actor (Daos/Onesimos)
So NISHIMURA, actor (Smicrines)
Kensuke TANAKA, actor (Syros)
Koichiro TOKURA, stage director
Kenji TAKEMURA, stage assistant
Yusuke KUNIE, stage assistant
Daichi NUMA, , producer
Yoichi SHINTANI, assistant producer
Την ομάδα συνοδεύει η Jungo NAGATA, που γράφει άψογα ελληνικά!
Το κείμενο της παράστασης αποδίδεται στα αρχαία ελληνικά
Η παράσταση θα δοθεί στην αίθουσα Νίκος Εγγονόπουλος του Πάρκου Μίκης Θεοδωράκης (πρώην ΤΥΠΕΤ), Παύλου Μπακογιάννη 38-42 Βριλήσσια.
Είσοδος: Ελεύθερη
Την παράσταση θα παρακολουθήσει ο πρεσβευτής της Ιαπωνίας στην Ελλάδα.
Κινηματογραφική Λέσχη Βριλησσίων Cine-Δράση
email: cinedrasi2011@gmail.com
Τηλέφωνα επικοινωνίας: 2106135439-6974371054
Λίγα λόγια για το έργο ΕΠΙΤΡΕΠΟΝΤΕΣ του Μενάνδρου
Η παράσταση στηρίζεται στις Πράξεις 2 και 3 της κωμωδίας του Μενάνδρου, που διασώθηκε χωρίς μεγάλες απώλειες.
Η Πράξη 2 είναι γνωστή για τη «σκηνή διαιτησίας» μεταξύ δύο σκλάβων, από την οποία προέρχεται ο τίτλος του έργου. Ο βοσκός Δάος βρίσκει ένα εγκαταλελειμμένο βρέφος και το παραδίδει στον καρβουνιάρη Συρίσκο, κρατώντας ωστόσο για τον εαυτό του μέρος από τα πολύτιμα στολίδια του μωρού. Το γνωστό μέρος της πράξης αρχίζει με τη σκηνή όπου ο Συρίσκος απαιτεί από τον βοσκό τον θησαυρό. Οι φιλονικούντες αποφασίζουν να τους λύσει το πρόβλημα ένας περαστικός πλούσιος πολίτης ονόματι Σμικρίνης, ο οποίος, αφού ακούει τους αντιδίκους, κρίνει ότι τα τιμαλφή ανήκουν στο βρέφος και το βρέφος στον Συρίσκο. Αυτός, έχοντας αποκτήσει τον θησαυρό, συναντά τον δούλο Ονήσιμο, ο οποίος, ψαχουλεύοντας τα χρυσαφικά, βρίσκει ένα δαχτυλίδι και το αρπάζει, ισχυριζόμενος ότι ανήκε στον κύριό του, Χαρίσιο.
Το υπόλοιπο μέρος της Πράξης 3 χαρακτηρίζεται από έναν κωμικό διάλογο μεταξύ του Ονήσιμου και του Χαιρέστρατου, φίλου του Χαρίσιου. Την επομένη, ο δούλος Ονήσιμος, έχοντας παρακρατήσει το δακτυλίδι από τον Συρίσκο βρίσκεται σε ένα δίλημμα: να το επιστρέψει στον Συρίσκο ή να το παραδώσει στον κύριό του, προκαλώντας ωστόσο ένα άλλο πρόβλημα, καθώς ο Χαρίσιος, ένα χρόνο πριν το είχε απoλέσει σε μια γιορτή, όπου, μεθυσμένος καθώς ήταν, βίασε ένα κορίτσι. Αυτό σήμαινε ότι ο Χαρίσιος ήταν ίσως ο πατέρας του έκθετου βρέφους. Η κατάσταση γίνεται ακόμη χειρότερη για τον Ονήσιμο, δεδομένου ότι η Παμφίλη, η νεαρή σύζυγος του Χαρίσιου και κόρη του Σμικρίνη είχε κυοφορήσει μυστικά και είχε εγκαταλείψει το νεογνό. Εάν ο Ονήσιμος δείξει το δαχτυλίδι στον κύριό του, αυτός στην κατάσταση που ήταν, θα μπορούσε να αναστατωθεί ακόμη περισσότερο και να τον απολύσει! Ο Χαιρέστρατος έχοντας γνώση της δυσκολίας του φίλου του, όπως αυτή προέκυψε από τη συζήτησή τους, του προσφέρει τη βοήθειά του: προτείνει επιτυχώς να εξεταστεί εάν ο Χαρίσιος είναι σίγουρα ο πατέρας του παιδιού, προσποιούμενος ότι είναι το… βιασμένο κορίτσι με το δαχτυλίδι στο χέρι της και το μωρό στην αγκαλιά της.
Το κείμενο του έργου λείπει μετά τη σκηνή όπου ο Χαιρέστρατος αναλαμβάνει δράση με τη συγκατάθεση του Ονήσιμου, και ο Σμικρίνης καταφθάνει έξαλλος με την πολυτέλεια του γαμπρού του και προσπαθεί να πείσει την κόρη του Παμφίλη να τον χωρίσει. Είναι γνωστό από άλλα διασωθέντα μέρη και θραύσματα παπύρων, ότι ο Χαιρέστρατος σωστά αναγνωρίζει την ίδια την Παμφίλη ως το κορίτσι που βιάστηκε από τον Χαρίσιο εκείνο το βράδυ της γιορτής, και ότι το εγκαταλελειμμένο βρέφος είναι δικό τους.
Η ιστορία ολοκληρώνεται με τη συμφιλίωση του ζευγαριού, ένα ευτυχές τέλος στα αρχαία πρότυπα, αν και ο Χαρίσιος δεν φαίνεται πουθενά στο έργο να τιμωρείται για την πράξη του βιασμού.
