Δεν οδεύουμε προς κάθαρση αλλά προς εθνική καταστροφή !

Tweet

Δεν είμαστε γνώστες των σχεδίων της Ευρώπης για την Ελλάδα, ούτε των επιδιώξεων άλλων μεγάλων «παικτών». Δεν ξέρουμε, όπως λέγεται, αν η Γερμανία εποφθαλμιά τον ορυκτό πλούτο ή τις υποδομές της χώρας, αν θέλει να δώσει ένα μάθημα προς πάσα κατεύθυνση, αν αποσκοπεί στη δημιουργία μιας Ε.Ε. δύο ταχυτήτων ή σε ζώνες «ειδικών χρήσεων», αν «προστατεύει» το ευρώ, αν θα υιοθετήσει σενάρια για διπλά νομίσματα, τι από όλα αυτά θα προκριθεί.

Ξέρουμε όμως, ότι η παραγωγική δυνατότητα αλλά και η υπόσταση της χώρας, έχει πληγεί ανεπανόρθωτα. Η τελευταία περίοδος ανατίναξε τα πάντα. Μάθαμε ότι 60 χιλ. λογαριασμοί ανοίγονται σε τράπεζες της Βουλγαρίας. Ότι προετοιμάζεται (Κομισιόν) ύφεση 4% για εφέτος και 10% την επόμενη τριετία. («Καθημερινή»). Ξέρουμε ότι το «λάθος» του Φλεβάρη επαναλαμβάνεται, με δεσμεύσεις έναντι μιας μη εγγυημένης ρευστότητας. Ξέρουμε ότι το ενδεχόμενο και μνημόνιου και Grexit είναι ανοικτό.

Ξέρουμε ότι η στρατηγική Τσίπρα κατέρρευσε. Ο ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνον εξαέρωσε τις προσδοκίες διαφυγής από το ολιγαρχικό σύστημα και τον κλοιό της ύφεσης, αλλά αναγορεύτηκε και σε διασώστη και εγγυητή του. Οι ίδιοι που βομβάρδιζαν την κοινή γνώμη για τα μνημόνια των ανέργων, των φτωχοποιημένων, των αυτοκτονιών κλπ, τώρα σιωπούν μπροστά στο «δικό τους» μνημόνιο.

Υπό αυτές τις συνθήκες, η ανασυγκρότηση της χώρας, όρος για την επιβίωσή της, καθίσταται ισοδύναμη με οικονομικό και όχι μόνο, θαύμα. Και με αυτό κράτος, με αυτή τη διοίκηση και κυρίως, με αυτό το πολιτικό προσωπικό, που ομφαλοσκοπεί, αδυνατεί να σχεδιάσει, να εμπνεύσει και να ασκήσει πολιτική, η κατάσταση θα επιδεινώνεται, την ίδια στιγμή που το καθεστώς αποικίας οριστικοποιείται αμετάκλητα.

Σ’ αυτή την πραγματικότητα καλείται σήμερα κανείς να τοποθετηθεί, αφήνοντας κατά μέρος τις διαμάχες – σύμπτωμα παρανοϊκής αμεριμνησίας και κυνικότητας, αυτών που δίνουν μάχες εξουσίας σε μια υπό κατάρρευση χώρα.

Η απεμπλοκή δεν είναι εύκολη υπόθεση. Ούτε λύνεται με μια δήθεν γραμμική μεταπήδηση από την μια εκδοχή στην άλλη. Από το σενάριο ΠΑΣΟΚ- Δεξιά – ΔΗΜΑΡ, στον ΣΥΡΙΖΑ, στην πιο «αριστερή πλατφόρμα», ίσως και στην ΑΝΤΑΣΡΥΑ, πριν φτάσουμε στο ΚΚΕ. Η ιστορία δεν είναι μια πορεία διαψεύσεων που οδηγεί νομοτελειακά στη δικαίωση της αυθεντικότερης αριστερής θέσης. Ποτέ δεν ήταν έτσι. Πολιτική είναι η προσπάθεια απάντησης στο αναγκαίο, στο επείγον, όχι οι τυχοδιωκτισμοί και οι λογικές του τύπου «από Οκτώβρη βλέπουμε». Δεν οδεύουμε προς κάποιας μορφής καθαρότητα αλλά προς την εθνική καταστροφή. Και για να αποτραπεί αυτή, απαιτούνται άλματα σε κάθε τομέα. Συνειδητοποίηση της ήττας, ώστε να τεθούν οι προϋποθέσεις υπέρβασής της. Και απεύθυνση στην κοινωνία. Όχι αόριστη, ασύντακτη, ψευδεπίγραφη και υπεκφυγική, αλλά αληθινή και αγωνιώδη.

Αυτό που καταβάλλει την κοινωνία είναι η κατάρρευση της πολιτικής ως δυνατότητας των πολιτών να έχουν φωνή. Στο εξής θα μας φτωχαίνουν, δεν θα μας «αναπτύσσουν» πια, θα είμαστε πτωχοί με τον τρόπο που κάποιοι άλλοι επέλεξαν, ούτε καν με κάποιο δικό μας τρόπο. Αυτό είναι το κεντρικό μοτίβο. Ένα είδος εξοντωτικής λιτότητας που παροπλίζει τον πληθυσμό και από την ύπαρξή του, ακόμη και τη λιτή. Μια πολιτική – πολιορκητική μηχανή, σαν να έχουν όλα τεθεί σε κάποιο αυτόματο πιλότο. Και δεν είναι βέβαια, η βούληση των λαών που τον προγραμματίζει. Μοιραία έτσι, όποιοι αποδέχονται αυτή την κατάσταση ομηρίας, προβάλλονται και ως οι πιο αποτελεσματικοί, αφού «εκβιάζονται λιγότερο» από το διεθνές κατεστημένο.

Αν όμως η διεθνής ολιγαρχία καθιστά υποχρεωτική τη μετατροπή της χώρας σε αποικία και το λαό της σε κοπάδι ιθαγενών, αν ο πολιτικός κόσμος αποδέχεται σαν αναπότρεπτο κάτι τέτοιο και ερίζει περί άλλων, ΑΥΤΟ ΣΥΝΙΣΤΑ ΣΚΑΝΔΑΛΟ: και για τους διεθνείς θεσμούς και για τον πολιτισμό και για τον πολιτικό κόσμο και για τους απλούς πολίτες. Συνιστά όμως ταυτόχρονα και το ΓΕΓΟΝΟΣ που πρέπει να αντιμετωπιστεί. Αυτό που οι πολίτες πρέπει να μετατρέψουμε σε αίτημα υπέρβασης που θα καθορίζει το ήθος και τη στάση μας, σε κάθε πτυχή της καθημερινότητάς μας.

Η χώρα, ο λαός, οι πάντες, καλούνται να αντιδράσουν, να αλλάξουν, να προχωρήσουν, με τρόπο αναπότρεπτο, μέσα σ’ ένα εχθρικό και ασφυκτικό περιβάλλον. Καλούνται ταυτόχρονα και να επιβιώσουν. Το στοίχημα μοιάζει ανυπέρβλητο. Αλλά δεν υπάρχει τίποτε άλλο που να αξίζει να επιχειρηθεί!

Για τη «Δράση»
Μάρκος Κρητικός, Λάμπης Λαζάνης, Γιάννης Τσούτσιας