Δράση: Κάτι έχουμε ξεχάσει
Tέλος χρόνου και στα δημοτικά συμβούλια διεξάγονται οι συνεδριάσεις για τους προϋπολογισμούς. Στα Βριλήσσια θα συζητηθούν τα προγραμματιζόμενα νέα έργα, (από τα οποία κάποια… επανεγγράφονται κάθε χρόνο), οι μελέτες, το τι θα χρηματοδοτήσει η Περιφέρεια, θα «συγκρουστούν» οι παρατάξεις -ιδίως οι τέως με τους νυν- θα γίνει αναφορά στην έλλειψη προσωπικού, στο Γενικό Ρυμοτομικό Σχέδιο και τις λοιπές πολυετείς εκκρεμότητες του δήμου, στην ανάγκη ενίσχυσης του κοινωνικού παντοπωλείου και σε πολλά άλλα, τα οποία όμως ελάχιστοι δημότες θα παρακολουθήσουν…
Είναι να αναρωτιέται κανείς για την αδιαφορία των διοικήσεων για κάθε συμμετοχική διαδικασία, με εμφανή την αποστασιοποίηση των δημοτών από τα πολιτικοκοινωνικά δρώμενα, την ώρα που όχι μόνον η εποχή επιτάσσει το αντίθετο αλλά και το ζητούμενο κάποιων παρεμβάσεων που ήδη εξελίσσονται. Για παράδειγμα, πώς θα ενισχυθεί ο «εθελοντισμός», πώς θα διευρυνθεί το ποσοστό ανακύκλωσης των απορριμμάτων, χωρίς την ενεργό εμπλοκή των δημοτών; (Εδώ αναφερόμαστε στο δημοκρατικό έλλειμμα, όχι στις τεχνικές επικοινωνίας / αυτοδιαφήμισης των εκάστοτε διοικούντων). Αντίστοιχα π.χ., πότε οι δημότες θα εκφράσουν τη γνώμη τους για τις χρονίζουσες υποθέσεις του Δήμου, που συνεπάγονται και τα ανάλογα οικονομικά βάρη επί του προϋπολογισμού, όπως π.χ. για τα υπό δέσμευση εννέα στρέμματα του ΟΤ 61 (πρώην τένις κλαμπ) ή για τις χρήσεις του ΟΤ 365 της οδού Μητροπούλου;
Το πρόβλημα που επισημαίνουμε, παρά ενδεχομένως τις προθέσεις, είναι ακόμη βαθύτερο: Δεν είναι μόνο ότι οι διοικήσεις (και κατ’ επέκταση, κάθε «αρχή», παράταξη, κόμμα κλπ), αδιαφορούν για την ουσιαστική συμμετοχή των πολιτών, μη δημιουργώντας προϋποθέσεις για την εμπλοκή τους, αλλά και με συγκεκριμένες διαδικασίες, τους εμποδίζουν κιόλας να ασκήσουν αυτό το δικαίωμα! Κάπως έτσι η βασική αρχή της δημοκρατίας, ότι ο κάθε πολίτης είναι ικανός να κυβερνήσει, μετατρέπεται στην παγιωμένη κρατούσα άποψη ότι μόνον οι εκλεγμένοι «ειδικοί» δύνανται να αποφασίζουν, ενίοτε μοιράζοντας “χάντρες και καθρεφτάκια”.
Διατηρώντας ακόμη την ιδιότητα του πολίτη- δημότη ως μέλη του δημοτικού συμβουλίου, (και επί της ουσίας, πάντα συμπολιτευόμενοι σε κάθε θετική ενέργεια), επισημαίνουμε για πολλοστή φορά ότι «δήμος» δεν είναι τα έργα και τα προγράμματα αλλά οι δημότες. Δεν είναι «αυτό που φαίνεται», οι παρατάξεις, οι διοικητικοί παράγοντες, τα ΕΣΠΑ, οι ΜΚΟ και οι χειραψίες, αλλά μια συνθήκη συμβίωσης (διαρκώς προς κατάκτηση), στην προβολή της οποίας, οι πολίτες αποκτούν ρόλο, διαμορφώνουν «τοπική» συνείδηση και αναλαμβάνουν ευθύνη ως πολιτικά υποκείμενα. Υπό αυτήν την έννοια, κάθε διοίκηση (και κάθε συλλογικότητα) κρίνεται πρωτίστως από τη συμβολή της σε όσα καθιστούν μια πόλη λειτουργική οντότητα και όχι από τους προϋπολογισμούς και τα ετήσια Τεχνικά Προγράμματα.
Με άλλα λόγια, επειδή οι πολιτικές δεν καρποφορούν εν κενώ, ούτε σε κατακερματισμένες κοινωνίες, ιδίως σήμερα, έχει μεγάλη σημασία αν ένας δήμος λειτουργεί δημοκρατικά, δημιουργώντας αντισώματα στη μεθοδευμένη διάλυση του κοινωνικού ιστού και την υπονόμευση των κάθε είδους ερεισμάτων των ανθρώπων. Όσο οι παρατάξεις υποβαθμίζονται ως συλλογικότητες, όσο οι διοικήσεις δρουν ως «ειδική» ομάδα στελεχών, όσο οι φορείς του προαστίου ερημώνουν και οι δημότες ανασύρονται μόνον ως «ιδιώτες», τόσο δυσκολότερα η πόλη θα αντιμετωπίσει την κρίση και τα προβλήματα της καθημερινότητας.
Με αφορμή συνεπώς το τέλος της δημοτικής χρονιάς, επαναφέρουμε στη δημόσια συζήτηση το αίτημα της «αλλαγής κλίματος» στο Δήμο, είτε αυτό αφορά σε ανοιχτές συνελεύσεις ανά δημοτική ενότητα, είτε στον ουσιαστικό ρόλο της Επιτροπής Διαβούλευσης, είτε σ’ ένα «Συντονιστικό Φορέων της Πόλης», (η «Δράση» το έχει περιγράψει), είτε σε κάποιου βαθμού συμμετοχικό προϋπολογισμό, είτε σε ουσιαστικές διαδικασίες για την ενημέρωση των παρατάξεων, είτε στην «ώρα του δημότη» στο δημοτικό συμβούλιο, είτε στο ρόλο των εθελοντών, (που τώρα εντάσσονται μόνο σε διοικητικές δομές), είτε στη δικτύωση των δημοτών μέσω της ιστοσελίδας του Δήμου, είτε σε τοπικά δημοψηφίσματα και πολλά άλλα, που χάνονται στον κυκεώνα της διαχείρισης ή είναι αδιάφορα σε όσους αναπαράγουν τον τρόπο διοίκησης της κεντρικής σκηνής.
Σε ότι μας αφορά είναι σαφές: Η πληττόμενη κοινωνία θα ορθοποδήσει στον αντίποδα αυτού του πολιτικού συστήματος που προκαλεί ασφυξία σε κάθε απόπειρα κοινωνικής χειραφέτησης, στον αντίποδα των πρακτικών, του ήθους, της υποκρισίας και της αφασίας του. Αντίστοιχα, η αυτοδιοίκηση θα βρει ρόλο συγκροτώντας τοπική κοινωνία, μακριά από την μοιρολατρία των μνημονίων αλλά μακριά και από τον τοπικισμό όσων ικανοποιούνται με έργα βιτρίνας, σκεπτόμενοι μόνον την επανεκλογή τους. Αλήθεια, ποιοι δήμαρχοι «αγωνιστές της αριστεράς και της προόδου» θα λειτουργήσουν ως Έλληνες και θα προσανατολίσουν τους πόρους που διαθέτουν σε παραγωγικές δραστηριότητες (ιδίως στην επαρχία) και σε δομές (αθλητισμός – πολιτισμός) που ενισχύουν την κοινωνικοποίηση και τη συμμετοχή των πολιτών στα κοινά;
Τα ερωτήματα προκύπτουν αβίαστα, όμως οι απαντήσεις δεν παραπέμπουν σε αναλύσεις και πολιτικές που απέτυχαν παταγωδώς, αλλά σε πράξεις αφύπνισης, που οφείλουν να εκδηλωθούν άμεσα, σε κάθε τοπική κοινωνία, πριν να είναι ολότελα αργά, ενισχύοντας το ρεύμα ανάτασης που έχει ανάγκη η χώρα.
Ζητάμε “πολλά”, αλλά δεν γίνεται πλέον αλλιώς!
Κίνηση Δημοτών Βριλησσίων «Δράση για μια Άλλη Πόλη»