Μπήκα στο μετρό χωρίς εισιτήριο. Δεν ήταν τυχαίο, ήταν προσχεδιασμένο. Υπήρχε πρόθεση.
Αμείλικτος και αδίστακτος πήγα κι ήρθα στη μπλε γραμμή. Κι ύστερα ξανά και ξανά. Έτσι είναι το έγκλημα. Καλά λένε ότι σε παρασέρνει. Μετά δεν υπήρχε γυρισμός. Ξαναπήγα τζάμπα με το μετρό. Και μετά το ξανάκανα -με λεωφορείο αυτή τη φορά. Ομολογώ ότι έγινε μια φορά και με τρόλεϊ αλλά δεν είχε το ίδιο γούστο. Στο τρόλεϊ ο μόνος τροπος να αντέξεις είναι να σε πληρώνουν. Αλλά ας μείνω στο θέμα, στο έγκλημα δηλαδή. Όλους αυτούς τους μήνες που κυλίστηκα στην άβυσσο του εγκληματικού μου πάθους δεν ένιωσα ποτέ τύψεις. Μπορώ να πω ότι το διασκέδασα. Ναι, το κτήνος.
Μια φορά πήγα και στην παραλία με το τραμ. Δουλειά δεν είχα, άνεργος -έχω ξεχάσει πια από πότε… τι ανάγκη είχα; Λιακάδα, τσούκου τσούκου το τραμ στις γραμμές, η αύρα της θάλασσας να με περιμένει, φράγκο δεν υπήρχε εννοείται -να το έγκλημα. Έτσι φέρονται οι αδίστακτοι.
Εγκλημάτησα συνολικά πέντε ή έξι φορές και απόλαυσα τον καρπό των εγκλημάτων μου ως το μεδούλι. Έζησα στην παρανομία τους τελευταίους μήνες –από τον Ιούνιο- κι όμως ούτε μια στιγμή δεν σκέφτηκα τις συνέπειες. Έδρασα μονος μου ας το ξεκαθαρίσω απο την αρχή. Μόνος μου έμπαινα μόνος μου (και χωρίς εισιτήριο) έβγαινα. Είμαι μοναχικός τύπος. Δεν θέλω να καλύψω κανέναν. Ίσα ίσα είμαι πρόθυμος να βοηθήσω το κράτος να ανακαλύψει όλα αυτά τα αποβράσματα που όπως εγώ λυμαίνονται την υπόγεια και υπέργεια καρδιά του κράτους απομυζώντας τα φτωχά της μέσα.
Τώρα πια ξέρω τι έχω κάνει, αλλά είναι αργά. Θέλω να πληρώσω. Μόνο έτσι θα ησυχάσει η ταραγμένη μου ψυχή.
Λένε πως ακόμη και στην ψυχή του πιο στυγερού εγκληματία υπάρχει χώρος για μετάνοια. Έτσι έγινε και με μένα.
Ήταν αρκετό ένα δελτίο ειδήσεων. Ήταν αρκετή μια ματιά σε κείνο τον αραιομάλλη αστυ-φύλακα άγγελο των συγκοινωνιών, αυτόν που μιλήσε για τους εγκληματίες τζαμπατζήδες. Στην αρχή δεν έδωσα σημασία. Ύστερα κατάλαβα. Μιλούσε για μένα. Εμένα έδειχνε.
Πάγωσα. Επιτέλους συνειδητοποίησα τι κάθαρμα είμαι. Μου πήρε ώρα να συνέλθω. Στο μεταξύ συνέχισα να ακούω ειδήσεις σαν υπνωτισμένος. Μου έκανε καλό όμως αυτό. Γιατί στις ειδήσεις εκείνες δεν υπήρχε χώρος μόνο για εγκληματίες και ποινές. Υπήρχαν και τα συγκινητικά κομμάτια. Ανθρώπινες ειδήσεις που μιλούσαν για διάφορα θύματα της κρίσης που περνάει η χώρα, της κρίσης που έφερα εγώ, το ένιωθα πια, και άλλοι παλιάνθρωποι σαν κι εμένα.
Εκεί λοιπόν που προσπαθούσα να σκεφτώ πόσα ακριβώς εγκλήματα είχα κάνει, είδα με τα μάτια μου έναν ταλαίπωρο υπουργό -θύμα της κρίσης τρομερό, έναν άνθρωπο που η κρίση τον μεταμόρφωσε, τον τσάκισε, τον διέλυσε από κάθε άποψη. Ο άνθρωπος αυτός, φίλοι μου, ο γλυκύς βραστός αυτός άνθρωπος είχε πάθει το εξής: η κρίση –και οι ευθύνες φυσικά, και η αγωνία για το μέλλον του προφανώς, του δημιούργησαν ανεπανάληπτες βλάβες στον εγκέφαλο συνοδευόμενες από απώλειες μνήμης και άλλες διαταραχές. Ο άνθρωπος αυτός, ο ταγμένος να μας υπηρετεί, να μας προσέχει και αν μπορεί βέβαια να μας βάζει ποινές, είχε ξεχάσει ένα ολόκληρο εκατομμύριο από τη δήλωσή του στην εφορία. Έκλαψα, συνάνθρωποι όταν κατάλαβα σε τι σημείο είχα φέρει εγώ και οι παρόμοιοι μου τον χτυπημένο από την κρίση υπουργό. Φαντάζεστε σε τι κατάντημα πρέπει να φτάσει κάποιος για να το κάνει αυτό;
Να ποια είναι τα πραγματικά θύματα της κρίσης. Να ποιοι είναι αυτοί που πραγματικά υποφέρουν, που χάνουν το μυαλό τους, που χάνουν το ηθικό τους, και ποιος ξέρει τι άλλο. Γιατί; Φως φανάρι! Από την κρίση. Άρα; Από μένα που την έφερα.
Απο τις ειδήσεις παρέλασαν κι άλλα θύματα. Μια βουλευτίνα του παραπόταμου που αναγκάζεται να ζήσει με 5500 χιλιάδες ευρώ (κι όμως επέζησε! Ανέβηκε το γολγοθά της αγγόγυστα. Πώς τα καταφέρνουν μερικοί άνθρωποι; Πόσο τέρας αντοχής μπορείς να γίνεις όταν σε καίει η ανάγκη;)Μια άλλη, υπουργίνα νομίζω κι αυτή που αναγκάζεται, λέει, να αφήνει στο σπίτι τα λουμπουτέν της και να πηγαίνει στη δουλειά της σχεδόν ξυπόλητη, με παπούτσια δηλαδή που φοράνε οι μπασκλάς άνθρωποι. Ένας άλλος υπουργός έτρεχε σαν τρελός να πουλήσει κάτι χιλιάδες μετοχές που του ΄χαν ξεμείνει απο τη βιοπάλη. Ένας άλλος πάλι είχε χάσει τόσο πολύ τα μυαλά του που είχε βγει σε μια διαδήλωση κατά του υπουργείου του. Για να μη μιλήσω πια και για τον πρωθυπουργό, παιδί πράμα που το ταλαιπώρησαν δεκαεφτά ώρες μέχρι να υπογράψει για κάτι δανεικά (από τα δικά μας τα ελλείμματα-εγκλήματα) και τελικά έχασε το έρμο τα λογικά του και λέει τώρα άλλα ντ’ άλλων, νόημα δεν βγάζεις, άλλα πέρυσι άλλα φέτος, παίζουν οι ζουρνάδες και τα νταούλια και νομίζει πως ειναι μουσικός αλλά ειναι η αρκούδα όπως αποδείχτηκε.
Τι τραβάνε αυτοί οι άνθρωποι… Πόσο θ’ αντέξουν; Τι θ’ απογίνουν; Γιατί τους φέραμε εγώ και κάτι άλλοι σε τέτοια κατάσταση; Πώς θα επανορθώσουμε;
Πήγα μόνος μου στο τμήμα και παραδόθηκα.
– Βάλτε μου είπα την πιο βαριά ποινή, εγκλημάτησα, είπα. Το και το έκανα, τελειώνετε. Πετάξτε με μέσα να πληρώσω για όλα.
Ο αστυνόμος ήταν σοβαρός άνθρωπος, δίκαιος αλλά και πρακτικός μαζί.
– Κοίταξε, μου είπε, είσαι τομάρι δεν το συζητάω, αλλά ξέρεις ποιο είναι το πρόβλημα;
– Ποιο είναι; ρώτησα απορημένος. Εγώ να πληρώσω θέλω.
– Θα σου πω. Αν σε βάλω μέσα, έτσι όπως σε κόβω είσαι έτοιμος για δρομοκαϊτειο και μετά την ξέρεις τη δουλεια. Μπαίνεις βγαίνεις και σε λίγο καιρό σε βλέπω πάλι στο μετρό. Δεν πρόκειται να διορθωθείς, το ξέρω
– Είναι αλήθεια, συμφώνησα συντετριμμένος. Δεν έχω γλυτωμό. Είμαι διεφθαρμένος. Βλέπω βαγόνι του μετρό να ανοίγει και κάτι με πιάνει.
Με κοίταξε σκεφτικός. Ύστερα τον είδα να σημειώνει κάτι σε ένα χαρτί.
– Θα μπω μέσα τελικά; ρώτησα
– Όχι παλιάνθρωπε, νόμιζες ότι θα τη γλύτωνες τόσο εύκολα; Θα συνεχίσεις να ζεις απέξω. Αυτό είναι παραπεμπτικό σημείωμα. Σε στέλνω σε κάτι κομματικά γραφεία. Θα σου πουν αυτοί τι θα κάνεις για να γίνεις βουλευτής. Έτσι θα βγάλεις ένα αυτοκινητάκι τζάμπα και δεν θα ξαναπατήσεις πια στο μετρό, κάθαρμα.
– Βουλευτής, ψέλλισσα…. δεν είναι δυνατόν.
– Έλα ξεκουμπίσου, σε βαρέθηκα.
– Τώρα που θα τους κόψει ο Βούτσης και πεντακόσια εβδομήντα ευρώ; Ε, όχι, ρε συ, υπάρχει και φιλότιμο…
Ο αστυνόμος έβγαλε ένα γκλομπ. Μπορεί να ήθελε απλώς να δει αν ήταν καλά γυαλισμένο.
– Πρώτη φορά αριστερά, πρόλαβα να του πω, και το ‘σκασα μέσα στη νύχτα.
Ήταν αργά, έπρεπε να προλάβω το τελευταίο μετρό.
Leave a comment