Μάξιμος Αγγελίδης: Ο πνευμονολόγος που έκανε συναυλία για ασθενείς με covid στο νοσοκομείο
Συνέντευξη στην Βίβιαν Μαργέλλου
Μάξιμος Αγγελίδης. Ο 27χρονος ειδικευόμενος Πνευμονολόγος στο Νοσοκομείο «Γ. Παπανικολάου» στη Θεσσαλονίκη, έβγαλε για λίγο την ιατρική μπλούζα και μαζί με την μπάντα «Ρόμβος» ένα έντεχνο και παραδοσιακό μουσικό σχήμα, μπήκε δυναμικά, και με αυτό τον τρόπο, στη μάχη κατά του ιού. Στο «Ρόμβο», ο Μάξιμος παίζει κιθάρα και βοηθά στην ενορχήστρωση.
Aποφάσισαν όλοι μαζί να προσφέρουν λίγη χαρά και κυρίως εμψύχωση στους ασθενείς που δοκιμάζονται από Covid!
Ο Μάξιμος γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη από γονείς με ρίζες Ποντιακές. Ήθελε πάντα να γίνει ιατρός! Ακολούθησε από μικρός μουσικές σπουδές στην κλασσική κιθάρα, συνεχίζοντας και στην ηλεκτρική αργότερα.
Ως ειδικότητα τον κέρδισε η Πνευμονολογία γιατί όπως μας είπε συνδυάζει την Παθολογία με την Χειρουργική.
Στον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο του, θέλει να βρίσκεται στην Νέα Παραλία για αποφόρτιση, λίγη άσκηση και φροντίζει επιμελώς να αποφεύγει το συνωστισμό σε κάθε έξοδο.
Με ελληνικά τραγούδια και ένα παραδοσιακό στο τέλος, ο Μάξιμος Αγγελίδης και ο «Ρόμβος», βρέθηκαν στο προαύλιο του Νοσοκομείου «Γ. Παπανικολάου» και τραγούδησαν, κάνοντας συντροφιά στους ασθενείς Covid γιατί όπως λέει ο ίδιος «είναι μόνοι».
ΒΜ: Όταν δώσατε τη συναυλία στο Νοσοκομείο σας, πολλοί ασθενείς και προσωπικό βγήκαν στα παράθυρα! Σας αναγνώρισαν; Τι σας είπαν μετά;
ΜΑ: Μιας και από τα 7 μέλη του Ρόμβου οι 5 είμαστε γιατροί (3 φοιτητές και δύο ειδικευόμενοι), υπάρχει μια κατανόηση της ψυχικής και σωματικής κούρασης όλου του υγειονομικού προσωπικού τον τελευταίο χρόνο. Καθημερινά, οι συζητήσεις στο νοσοκομείο έχουν να κάνουν με αναπόληση της ζωής πριν από τις καραντίνες και με την ελευθερία που υπήρχε. Συχνά, ακούω πόσο πολύ λείπει σε όλους η μουσική, τα γλέντια, οι συναυλίες, τα τραγούδια. Γι’ αυτό το λόγο πρότεινα και στα υπόλοιπα μέλη του σχήματος και τελικά οργανώσαμε αυτή τη συναυλία. Ήταν ένα παγωμένο απόγευμα του Δεκέμβρη στα γρασίδια έξω από τις πτέρυγες της κλινικής Πανδημίας του Γ.Ν.Θ. “Γ. Παπανικολάου”. Είχα ήδη τοιχοκολλήσει αφίσες για να προϊδεάσω συναδέλφους και συνεργάτες, οι οποίοι μόλις άκουσαν την πρώτη συγχορδία από τα ηχεία, βγήκαν σε παράθυρα, αλλά και στην αυλή ξεχνώντας για μια στιγμή την πίεση και τη σκοτεινιά του 2ου σφοδρού κύματος της πανδημίας. Μερικοί βγάζαν τις μάσκες για να αντικρύσουμε τα χαμόγελά τους, τα οποία καθρεφτίζονταν στα μάτια τους δίνοντας μας κουράγιο να συνεχίσουμε να παίζουμε μες στην παγωνιά του χειμώνα. Το χειροκρότημα ευγνωμοσύνης στο τέλος και τα εγκάρδια λόγια που μας χάρισαν ήταν η καλύτερη ανταμοιβή. Μέχρι σήμερα αρκετοί συνάδελφοι με ρωτάνε, αν θα το επαναλάβουμε. Παρόμοιες ήταν και οι αντιδράσεις των ασθενών, οι οποίοι σηκώθηκαν από τα κρεβάτια τους και βγήκαν στα παράθυρα να μας δουν, ενώ αυτοί που δεν μπορούσαν να το κάνουν έλεγαν στο προσωπικό να ανοίξει το παράθυρο για να ακούν καλύτερα μέσα από τον θόρυβο των μηχανημάτων και του οξυγόνου. Λίγο μετά συνειδητοποίησαν ότι πριν λίγες ώρες ήμουν στο θάλαμο ντυμένος με μια στολή για να τους βοηθήσω. Όταν τελείωσε η συναυλία, πήγα κοντά στα παράθυρα, ώστε να μπορώ να τους κοιτάξω και να τους μιλήσω από την κατάλληλη απόσταση. Έδειχναν συγκινημένοι, μερικοί δάκρυζαν, αλλά όλοι ήταν χαμογελαστοί και μου είπαν πόσο ευγνώμονες ήταν για αυτή την πράξη και την ψυχική ανάταση που τους χάρισε. Όταν τους ρώτησα πώς με αναγνώρισαν, οι περισσότεροι απάντησαν “από το βλέμμα κα την φωνή”. Η ιατρική είναι μια υπέροχη επιστήμη, θεόπνευστη, που μας δίνει τα μέσα για να απαλύνουμε τον πόνο των ανθρώπων. Αντίστοιχα, όμως, και η μουσική είναι μια θεάρεστη τέχνη που γαληνεύει τον πόνο στις ψυχές.
ΒΜ: Ποια τραγούδια ερμηνεύσατε; Ποιο παραδοσιακό επιλέξατε;
ΜΑ: Λόγω πανδημίας υπήρχε δυσκολία στις πρόβες. Δεν μπορούσαμε να βρεθούμε σε κοινό χώρο για να προετοιμαστούμε, όπως θα κάναμε για κάποια επίσημη εμφάνιση σε κανονικές συνθήκες. Έτσι, διαλέξαμε κομμάτια που παίζουμε συχνά στις διάφορες εμφανίσεις μας, εύπεπτα, αλλά και με σωστά μηνύματα. Ξεκινήσαμε με το “Χέρια σαν κι αυτά” των Locomondo, στο οποίο προσθέσαμε μία στροφή με δικούς μας στίχους για να ευχαριστήσουμε όλους τους υγειονομικούς που κοπιάζουν τον τελευταίο χρόνο και με τα χέρια τους βοηθάνε τον κόσμο. Συνεχίσαμε με εύηχα χαρούμενα τραγούδια με κύριο θέμα την αγάπη, όπως ο Φάρος του Μαραβέγια, ένα ποτ πουρί με τραγούδια του παλιού ελληνικού κινηματογράφου (γλάρος, τζαμάικα), το ντουέτο “φίλα με ακόμα” από Μαραβέγια και Μουζουράκη, το “μη μιλάς άλλο για αγάπη” του τεράστιου Σαββόπουλου και το Σ’ αγαπώ από Ρέμο και Πρωτοψάλτη. Τέλος, κλείσαμε με δύο παραδοσιακά τραγούδια. Πρώτα παίξαμε το χαλκιδικιώτικο “Απάνω στην Τριανταφυλλιά”, ενώ στο Φινάλε ακούστηκε το Κρητικό “Να σταθώ στα πόδια μου” του Μπαλάφα, ένα κοινό μήνυμα για κουράγιο τόσο στους ασθενείς, όσο και στο προσωπικό.
ΒΜ: Με τον “Ρόμβο”, έχετε κάνει ήδη κάνει εμφανίσεις σε Σκηνές! Ποια είναι τα σχέδιά σας;
ΜΑ: Πριν πω για τα σχέδιά μας, ας μιλήσω λίγο για το Ρόμβο. Ο Ρόμβος είναι ένα μουσικό σχήμα, που αποτελείται από 7 μέλη με την Ελισάβετ (μαντολίνο, βιολί, μελόντικα, φωνητικά), το Λεωνίδα (φλάουτο, φλογέρα, γκάιντα, μελόντικα, σάζι), τον Παντελή (πρώτη φωνή, λάφτα, γιουκαλίλι), την Ελένη (πρώτη φωνή, πολίτικη λύρα), τη Γεωργία (πρώτη φωνή), τον Θοδωρή (καχόν – κρουστά) και εμένα, τον Μάξιμο (κιθάρα, φωνητικά, μαέστρος). Είμαστε μια παρέα, που μας ενώνουν πολλά πράγματα και, ιδιαίτερα, η μουσική και η αγάπη προς τον κόσμο και ξεκινήσαμε να παίζουμε μαζί σχεδόν πριν δύο χρόνια. Παίζουμε, κυρίως, στο δρόμο για να είμαστε πρώτα κοντά στο κοινό μας, τους περαστικούς, και να έχουμε την ελευθερία να παίξουμε τη μουσική που μας αρέσει την κάθε στιγμή. Το ρεπερτόριο μας αποτελείται από τραγούδια της ελληνικής έντεχνης και παραδοσιακής μουσικής. Τον Οκτώβρη του 2019 είχαμε τη χαρά να παίξουμε στην Καστανογιορτή του Παλαιού Παντελεήμονα, ενώ ο Ρόμβος έχει εμφανιστεί και σε φιλανθρωπικές εκδηλώσεις όπως τα Χριστουγεννιάτικα Bazaar του συλλόγου Α.Μ.Ε.Α “Δράση για το κάτι άλλο”. Έχουμε παίξει και σε κάποιους κλειστούς χώρους, αλλά δυστυχώς μας πρόλαβε η πανδημία. Παράλληλα, έχουμε συνεργαστεί με καλλιτέχνες της πόλης μας, όπως το ιρλανδικό σχήμα Tir Fada, σε υπέροχες διασκευές. Ελπίζουμε, όταν ανοίξουν τα κοινωνικά δρώμενα, να επιστρέψουμε στην βασική μας σκηνή, που είναι η Νέα Παραλία της Θεσσαλονίκης και ο πεζόδρομος της Αγίας Σοφίας, αλλά και να εμφανιστούμε σε φεστιβάλ και μουσικές σκηνές.
ΒΜ: Θα παραμείνετε στο ΕΣΥ;
ΜΑ: Αυτή είναι μια ερώτηση που ταλανίζει πολλούς νέους ιατρούς. Πριν απαντήσω, όμως, ας κάνω μία “ιστορική αναδρομή”. Η ιατρική αποτελεί το παιδικό μου όνειρο. Είναι ένα λειτούργημα με αρκετό άγχος και σκοτάδι απέναντι στον επικείμενο θάνατο, αλλά και ψυχική ανάταση από την ευγνωμοσύνη των ασθενών στη θεραπεία. Η πνευμονολογία είναι μία ειδικότητα με μεγάλη ανάπτυξη τα τελευταία χρόνια, που βρέθηκε στο επίκεντρο τον τελευταίο χρόνο λόγω της πανδημίας. Φυσικά, είχα κάνει αυτή την επιλογή πολύ νωρίτερα από την εμφάνιση αυτού του ιού, έπειτα από προτροπή του πατέρα μου, αλλά και του θείου μου, του κ. Τιτόπουλου Ηρακλή, ενός αξιέπαινου, πρωτοπόρου, τεράστιας φήμης πνευμονολόγου, που μου έδειξε πρώτος τα μυστικά και την ομορφιά της πνευμονολογίας. Βασικό ρόλο έπαιξε και ο καθηγητής μου κ. Πορπόδης Κωνσταντίνος, ο οποίος παρά την μικρό χρόνο που του δίνει το πρόγραμμα σπουδών της Ιατρικής σχολής του Α.Π.Θ, προσπαθεί με ιδιαίτερο ζήλο και καταφέρνει να εμπνέει τους φοιτητές του να ακολουθούν αυτή τη θαυμαστή ειδικότητα. Προσωπικά, ενδιαφέρομαι για τις επεμβατικές τεχνικές στην πνευμονολογία και θα ήθελα στο μέλλον να εργαστώ σε ένα περιβάλλον, όπου θα μπορώ να ασχοληθώ με αυτές. Προς το παρόν, οι διοικήσεις των δημόσιων νοσοκομείων δεν δείχνουν ιδιαίτερη συμπάθεια απέναντι στην πνευμονολογία και στην αναβάθμιση των διαφόρων εργαστηρίων της, πράγμα που ωθεί αρκετούς συναδέλφους σε αναζήτηση εργασίας στον ιδιωτικό τομέα, αλλά και στο εξωτερικό. Συνεπώς, ακόμα δεν μπορώ να απαντήσω στην ερώτησή σας με σιγουριά. Είμαι άνθρωπος, που δεν αφήνω μια ευκαιρία να φύγει εύκολα. Όταν, όμως, κάνουμε σχέδια, ο Θεός γελάει. Οπότε, αφήνω τον Ίδιο και το μέλλον να δείξουν το δρόμο, συνεχίζοντας με ταπείνωση να ονειρεύομαι και να οργανώνω τα ιατρικά μου σχέδια.