Δράση: «Ναυτική βάση» Βριλησσίων – Θα ξαναγίνει οχυρό;

Tweet

Πληθαίνουν οι πληροφορίες ότι η κυβέρνηση ζητά από τους δημάρχους να παραχωρήσουν χώρους για την εγκατάσταση προσφύγων / μεταναστών, με επείγουσα διαδικασία. Στην περίπτωση των Βριλησσίων, φέρεται να μπαίνει στο τραπέζι ο χώρος της πρώην Ναυτικής Βάσης, για την εγκατάσταση κοντέινερ, πληροφορία που είχε «κυκλοφορήσει» και προ εβδομάδων, χωρίς να επιβεβαιωθεί ή να διαψευσθεί.

Το θέμα αναμένεται να απασχολήσει το προσεχές δημοτικό συμβούλιο, αν και τα δεδομένα είναι ασαφή και ανεπαρκή: Για ποιο αριθμό προσφύγων μιλάμε, για πόσο διάστημα παραμονής, με ποιους πόρους και πολλά άλλα, που ούτε έχουν διευκρινιστεί, ούτε και πρόκειται επί της ουσίας να διευκρινιστούν, αφού ουδείς σήμερα μπορεί να βασιστεί σε «άνωθεν» διαβεβαιώσεις. Στην περίπτωση πάντως των Βριλησσίων, η εξαιρετικά αναιμική στελέχωση του αστυνομικού τμήματος της περιοχής ή το επιφανές κάποιων κατοίκων της, ίσως παίξουν ρόλο…

Με αφορμή αυτή την εξέλιξη, τρία μέλη της «Δράσης» διατυπώνουν τις σκέψεις τους…

————————————————————————————————–

1) Αν ήμουν εγώ στη θέση τους; Του Λάμπη Λαζάνη.

Η κοινωνία μας, με διαρρηγμένη συνοχή, με προβληματική κοινωνικότητα, εμποδισμένη να φροντίσει τον εαυτό της, (ακόμη κι αν ήταν σε θέση να το κάνει, καθώς σκοντάφτει στη συστηματική μετάλλαξη των ψευδο-κοινωνικών δομών του Κράτους σε γνήσιες νεο-αποικιακές), καλείται τώρα να δεχθεί και να φροντίσει κατεστραμμένους ανθρώπους, των οποίων η μοίρα δεν συνιστά παρά προβολή της μελλοντικής δικής μας, σε ένα ολοένα και πιο κοντινό (ορατό πια) μέλλον.

Οι Κρατικές και οι Δημοτικές δομές είναι τελείως ανίκανες να διαχειριστούν ένα τόσο σοβαρό θέμα, πόσο μάλλον τις βέβαιες επιπλοκές του, όταν π.χ. ο Δήμος επί διετία αδυνατεί να επαναθέσει σε λειτουργία μια ανώδυνη (ακόμη και για αποικία) κι εντελώς νόμιμη χρήση όπως αυτή του δημοτικού κυλικείου της ρεματιάς…

Η Ναυτική Βάση, ως χώρος εγκατάστασης μεταναστών, φαίνεται ακατάλληλη, ένα γκέτο που πιθανά θα αποκτήσει και μόνιμο χαρακτήρα και συγχρόνως θα εξάγει την προβληματικότητά του στο σύνολο του δήμου, αφού η νεο-αποικιακή διοίκηση, καταφάσκοντας τον εαυτό της, τελικά θα χρησιμοποιήσει αναπόδραστα -θέλει δεν θέλει- τους μετανάστες σαν αυτό που άθελά τους βέβαια είναι: φορείς διεύρυνσης των αποικιακών δομών, κατάλυσης της εθνικής κυριαρχίας, αποξένωσης των πολιτών μεταξύ μας και από τον τόπο κατοικίας μας…

Ας υποθέσουμε λοιπόν, πως ήδη γινόμαστε αυτό που σύντομα θα γίνουμε, δηλαδή άστεγοι και άποροι σαν και τους ξένους πρόσφυγες: Πώς θα θέλαμε να μας φερθούν, όχι οι άβουλοι εκπρόσωποι της αποικίας, αλλά οι συνδημότες μας;

Αν διωκόμουν από το σπίτι μου για χρέη που η νεο-αποικιακή δομή τεχνηέντως δημιούργησε και μου φόρτωσε, από μια οικονομία που επενδύει στη στειρότητα των τόπων και των σχέσεων, θα επιθυμούσα ο τόπος εξορίας μου να ήταν όσο το δυνατό πιο κοντά στο σπίτι και τη γειτονιά μου, ας πούμε στο διπλανό άδειο οικόπεδο.

Αν πρόκειται για εγκατάσταση 20-30 κοντέινερ, θα προτιμούσα κάθε πολεοδομική ενότητα από τις 5 του Δήμου να «υιοθετήσει» κάποια από αυτά σε ισάριθμα αδόμητα οικόπεδα. Οι τεχνική υπηρεσία του δήμου εύκολα μπορεί να συνδέσει με τα δίκτυα ύδρευσης, αποχέτευσης και ηλεκτροδότησης αυτά τα αστικά οικόπεδα σε ελάχιστο χρόνο (όπως για ένα κοινό εργοτάξιο οικοδομής) και να δώσει κίνητρο στους ιδιοκτήτες τους π.χ. απαλλάσσοντάς τους από τέλη και λοιπούς φόρους για τα οικόπεδα αυτά.

Σε κάθε γειτονιά οι γύρω κάτοικοι, που αντιστοιχούν κατά μ.ό. σε 1500, για κάθε εγκατάσταση προσφυγικού κοντέινερ θα αναλάμβαναν να τους διευκολύνουν και σε αντάλλαγμα, όσοι πρόσφυγες επιθυμούν, θα έκαναν εργασίες τύπου αστικής καλλιέργειας ή συνοικιακής κομποστοποίησης…

Πολλά μπορεί να πει κανείς, δεν είναι ούτε εύκολο ούτε απλό, αλλά πιστεύω πως είναι το πιο ελπιδοφόρο. Θα αναλαμβάναμε αποκεντρωμένα στις γειτονιές, σαν επι μέρους κοινωνίες, τους πρόσφυγες (έναν μικρό αριθμό που μας αναλογεί), ενώ ο Δήμος, το Κράτος ή η Εκκλησία θα παρείχαν τη στήριξη που έτσι κι αλλιώς θα παρείχαν συγκεντρωτικά στη Ναυτική Βάση. Θά ‘ταν μια αφορμή να λειτουργήσουμε σαν γειτονιά, σαν αυτό που δεν κατάφεραν τα συνοικιακά συμβούλια, οι “πυρήνες” των διαφόρων αντιμνημονιακών κινημάτων, η συνοικιακή κομποστοποίηση ή η «Δράση»: να κινητοποιήσει τη γειτονιά «από τα μέσα» κάνοντας το προσφυγικό, δικό της καθημερινό θέμα και αφορμή για να δούμε διαφορετικά το σύνολο της καθημερινότητάς μας.

Εννοείται πως το θέμα της παραγωγής ξεριζωμένων είτε από ψυχρούς ή θερμούς πολέμους, είτε από οικολογικές ή οικονομικές καταστροφές παραμένει το υπ. αριθ. 1 ανθρωπιστικό πρόβλημα, άμεσα συνδεδεμένο με αυτό της αφαίρεσης της ιδιότητάς μας να είμαστε κάτοικοι, δηλαδή ενταγμένοι σε έναν τόπο και μια κοινωνία, πρόβλημα το οποίο η διεθνείς θεσμοί δεν έχουν καμία διάθεση να λύσουν. Αντίθετα, πλασάρουν τις επιπτώσεις του στις πληττόμενες κοινωνίες πολιτών, καλώντας τες υποκριτικά να δείξουν τον ανθρωπισμό, που οι ίδιοι όχι μόνο δεν έχουν αλλά στην πράξη τον αντιμάχονται, αποπλανώντας και εξαντλώντας τις κοινωνίες μας μια ώρα αρχύτερα.

Λάμπης Λαζάνης

————————————————————————————————–

2) Μισθοφόροι ή κοινωνίες; Του Σπύρου Ταμία.

Οι μισθοφορικοί στρατοί των EUNAV, NATO, FRONTEX, U.N., αφού άσκησαν επί δεκαετία(ε)ς ασφυκτικούς ελέγχους σε περιοχές όπως Σομαλία, Ερυθραία, Ινδικό Ωκεανό, Ανατολική Αφρική, Ινδία κ.λ.π. ή ακόμα και σε περιορισμένης διέλευσης περιοχές αυτού του πλανήτη, και αφού εφάρμοσαν τέτοιες τακτικές, που ερημοποίησαν αποτελεσματικά στεριές και θάλασσα, στο τέλος ευαγγελιζόντουσαν και την «ελεύθερη διακίνηση» / «ασφάλεια» των εκάστοτε περιοχών (και των Οργανισμών τους, MARLO, UKMTO), που οι ίδιοι είχαν μετατρέψει σε συντρίμμια.

Έτσι, πάντα υπό την παγκόσμια νομοθετική υποστήριξη – κάλυψη και υπογραφή διακρατικών συμφωνιών, εφάρμοσαν και εφαρμόζουν σχέδια – τακτικές, ώστε να μην αφήνεται κανένα περιθώριο αμφιβολίας, πως σύντομα δεν (θα) υπάρχει πλέον καμία ελεύθερη διακίνηση επικοινωνίας, ιδεών, εμπορευμάτων, ανθρώπων, μεταναστών, προσφύγων, σε Αιγαίο, Μαύρη Θάλασσα και αργότερα στη Μεσόγειο, αφού το όλο σύστημα διακίνησης θα είναι ΕΛΕΓΧΟΜΕΝΟ μόνο από τους ίδιους.

Με άλλα λόγια: Αφού έκλεισε το μαγαζί τού Ινδικού – Περσικού, άνοιξε το μαγαζί της Μεσογείου, έστω και χωρίς την ύπαρξη ΑΟΖ ή ΕΟΖ εντός των Θαλασσίων Υδάτων Μεσογείου.

Σε τοπικό επίπεδο τώρα, το κάθε κράτος μεταλλάσσει τους πρόσφυγες σε μετανάστες και τους μετανάστες σε πρόσφυγες. Αλλά υπάρχουν και πολλά ζητήματα, που δεν έχουν ακόμη κριθεί: Με ποιο τρόπο θα αντιμετωπίζονται οι πρόσφυγες και με ποια κριτήρια θα ομαδοποιούνται; Σαν ομάδες ή ατομικά; Θα συνεχιστεί ο επιλεκτικός (βάσει διεθνών νομοθεσιών) διαχωρισμός των οικογενειών; Θα εξετάζεται το ψυχολογικό, κοινωνικό, θρησκευτικό προφίλ εκάστου, το πώς αυτός θα επιβιώσει από το σοκ της της εγκατάστασής του σε έναν τόπο διαφορετικής πολιτισμικής κουλτούρας; Και σε ποιο βαθμό κάθε τοπική κοινωνία «αντέχει» μια τέτοια συνύπαρξη;

Προσωπικά, ζώντας επί 24 χρόνια ως «επαγγελματίας μετανάστης», (ναυτικός), έχω αντιμετωπίσει συχνά στην πράξη το ερώτημα, πώς καθίσταται ένα υποσύστημα επιβιώσιμο, (ένα πλοίο εν προκειμένω), μάλιστα στην εκάστοτε «προβληματική» περιοχή του πλανήτη, πώς ασκείται κανείς στην υπευθυνότητα για μια “μικροκοινωνία” και για την έξω από αυτήν “επισκέψιμη κοινωνία”, πώς να λαμβάνει μέτρα προφύλαξης για οποιοδήποτε Έλληνα ή Ξένο, αμφιμονοσήμαντα λαθρομετανάστη ή λαθρεπιβάτη. Οι λύσεις δεν είναι εύκολες. Όμως δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε, ότι πολλές φορές, από τη γέννησή του κανείς, είναι πάντα πρόσφυγας…

Σπύρος Ταμίας

————————————————————————————————–

3) Και ερήμωση και γκετοποίηση; Του Γιάννη Τσούτσια.

Όπως συνάγεται από όσα είδαν το φως της δημοσιότητας, οι αποφάσεις για το ζήτημα της εγκατάστασης προσφύγων στους δήμους, εξαρτώνται, σε πρώτο επίπεδο, από ένα ιδιότυπο κοινωνικοπολιτικό παρασκήνιο, που σχετίζεται το ποιος μένει πού, ποιος «είδε» ποιόν και άλλα ανάλογα, που ουδεμία σχέση έχουν με αιρετούς, συντεταγμένα όργανα και θεσμικές διαδικασίες. Σε κάθε περίπτωση, το ζήτημα είναι σύνθετο αν και τοποθετημένο αδιέξοδα, αφού για πολλοστή φορά η αυτοδιοίκηση καλείται να λειτουργήσει υπό τετελεσμένα, ως απλή βαθμίδα υλοποίησης της κρατικής / κυβερνητική πολιτικής, χωρίς να μπορεί να αρθρώσει άποψη (που δεν έχει) και χωρίς να μπορεί να υλοποιήσει οτιδήποτε ως διακριτός φορέας πολιτικής.

Αντιστοίχως, ότι κι αν συμβεί τελικά, οι τοπικές κοινωνίες, καλούνται να πεισθούν ότι τους αναλογεί να επιμεριστούν τις παρενέργειες μιας πολιτικής, για την οποία όχι μόνο δεν έχουν συναινέσει, αλλά ούτε καν διανοηθεί, αφού αυτή εμφανίζεται ως κάτι εξ ουρανού, ως μοιραία συνέπεια ιστορικών μετακινήσεων πληθυσμών ή -στην καλύτερη περίπτωση- ως αναπόφευκτο παράγωγο του πολέμου στη Συρία. Είναι όμως μόνον αυτό; Πουθενά δεν μεσολαβεί η πολιτική, τα γεγονότα, εντός ή εκτός της χώρας; Η εκάστοτε ελληνική κυβέρνηση δεν παίζει κανένα ρόλο στην εξέλιξη των πραγμάτων, με τις επιλογές και την πολιτική της;

Για να γίνουμε σαφέστεροι, η υπόθεση παραπέμπει στο γνωστό σχήμα, που σε «ατομικό» επίπεδο είναι πλέον κοινός τόπος: Από το 2010, κάθε φορά που επιβάλλονται μέτρα σε βάρος της κοινωνίας, (βλ. σήμερα ασφαλιστικό), αυτά συνοδεύονται από τον (πραγματικό) εκβιασμό, ότι αν αυτά δεν υλοποιηθούν, η χώρα θα βρεθεί εκτός Ε.Ε., εκτός Σέγκεν κλπ. Τώρα, ο εκβιασμός μεταφέρεται στο γεωπολιτικό πεδίο, που είναι πιο δυσανάγνωστο: Δεν αρκεί η υπογραφή του ασφαλιστικού, του φορολογικού, η μείωση των συντάξεων, η εκποίηση του δημόσιου πλούτου κτλ κτλ, πρέπει, «για ανθρωπιστικούς λόγους» η Ελλάδα να μετατραπεί σε «χώρο» εναπόθεσης μεταναστών, υπό την εποπτεία της Frontex, του ΝΑΤΟ, των Γερμανών και της Τουρκίας!

Με άλλα λόγια, ο μέσος πολίτης, που ήδη βρίσκεται σε κατάσταση απόγνωσης, θα πρέπει να αποδεχτεί τον διπλό σχεδιασμό, και ερήμωση και γκετοποίηση, να δεχτεί να ζήσει φτωχοποιημένος ως υπήκοος μιας χώρας περιορισμένης κυριαρχίας, (ήδη το καθεστώς στο Αιγαίο αλλάζει), πάνω σε «κάτι» εδαφικό και άμορφο, χωρίς υπόσταση και προοπτική, για να περάσει η αξιολόγηση! Θα πρέπει ακόμη να δεχτεί, ότι στον ίδιο επαφίεται να αντιμετωπίσει τις συνέπειες των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και χειρισμών, συμπεριλαμβανομένων και των πεπραγμένων της ελληνικής κυβέρνησης, η οποία εμφανίζει το αποτυχημένο αποτέλεσμα της δικής της πολιτικής, ως αναπόφευκτο παιχνίδι της μοίρας, ενός άνισου αγώνα, που αφού ολοκληρωθεί, (αφού δηλαδή διαλυθεί το σύμπαν), τότε απερίσπαστη θα εφαρμόσει το πρόγραμμά της!

Με αυτά τα δεδομένα, ο Δήμος Βριλησσίων, όπως κάθε δήμος, έχει ελάχιστα περιθώρια επιλογών. Έχει όμως μια υποχρέωση: Ακόμη κι’ αν αυτός κρίνει, αν χρειαστεί, ότι μπορεί να αναλάβει κάποιο βάρος στο προσφυγικό, ανταποκρινόμενος στη δική του θέληση, πρέπει να αποσαφηνίσει προς πάσα κατεύθυνση, ότι αυτό δεν θα συνιστά οποιασδήποτε μορφής συμφωνία με την κυβέρνηση, ούτε με οποιανδήποτε άλλο, ούτε δέσμευση στους σχεδιασμούς τους.

Ήρθε λοιπόν η ώρα. Είτε τα Βριλήσσια αποτελέσουν χώρο υποδοχής προσφύγων, είτε όχι, η Αυτοδιοίκηση καλείται να μη λειτουργήσει ως παθητικός αποδέκτης της κυβερνητικής επιλογής, που με τη συμφωνία του συνόλου των συστημικών κομμάτων, αποδέχεται τη ρευστοποίηση των τοπικών κοινωνιών και την ακύρωση κάθε δυνατότητας αναστροφής.

Αντίθετα, και ο δήμος μας οφείλει να εργαστεί για τη διαμόρφωση προϋποθέσεων διεξόδου, παρακάμπτοντας τους εκβιασμούς, τη διαλυτική δυναμική των εξελίξεων, κρατώντας όρθια και συντεταγμένη την τοπική κοινότητα, αποφεύγοντας τις πολώσεις και τους διαχωρισμούς που αυξάνουν τη ρευστοποίηση και τον αποπροσανατολισμό.

Καθήκον δύσκολο και ιδιαίτερα απαιτητικό. Ευτυχώς πάντως, σ’ αυτό εμπλέκεται, ολοένα και πιο ενεργά, εκείνο το τμήμα της ελληνικής κοινωνίας που αντιλαμβάνεται ότι μέσα σ’ αυτά που ζούμε, το κεντρικό ζήτημα είναι πώς θα ξανασταθεί η χώρα στα πόδια της, (και ότι αυτό περιλαμβάνει) και όχι οι «διάλογοι» για το αγροτικό, για τα ποσοστά αναπλήρωσης συντάξεων (που δεν θα δοθούν ποτέ) ή για τον αριθμό των τηλεοπτικών αδειών που θα διαθέτουν τούρκοι επιχειρηματίες!

Εκεί πρέπει να ρίξουν το (όποιο) βάρος τους οι δημοτικές παρατάξεις, αφήνοντας κατά μέρος τα μυστικά δείπνα και τα «πάρε – δώσε» με το απαξιωμένο πολιτικό σύστημα. Γιατί όταν και οι τελευταίοι θεατές αποχωρήσουν, η αυτοδιοίκηση πρέπει να έχει κάτι να τους πει…

Γιάννης Τσούτσιας

*Η φωτογραφία είναι έργο της Emma Chichester από την εικονογράφηση του «Πινόκιο»