Οι αυτοσχέδιες πίστες μότο-κρος σε Γαλάτσι και Πεντέλη! (photo)

Εκεί όπου σήμερα βρίσκεται το Αλσος Βεΐκου, ακριβώς στην περιοχή που εδώ και χρόνια δεσπόζει η παιδική χαρά, κατάμεστη από τους γονείς που πηγαίνουν τα παιδιά τους να διασκεδάσουν, πριν από περίπου 40 χρόνια κάποια άλλα «παιδιά» μεγαλύτερα, 18ρηδες, 19ρηδες και 20άρηδες έπαιζαν κρυφτό με την αστυνομία προκειμένου να χαρούν το αγαπημένο τους σπορ: το μότο-κρος.

Εκτός από το Γαλάτσι υπήρχε και ακόμη μία πολύ πιο «σκληρή», επίσης αυτοσχέδια πίστα, αυτή της Πεντέλης.

Βρισκόταν στον μικρό δρόμο που συνδέει την Κηφισιά με την Ανω Πεντέλη στα δεξιά του δρόμου, περίπου ένα χιλιόμετρο πριν από τη διασταύρωση που οδηγεί στη Μονή και τη Νέα Πεντέλη.

Σήμερα, καθώς η βλάστηση έχει γιγαντωθεί, ύστερα από τόσες δεκαετίες, και τα μονοπάτια που κάποτε όργωναν οι εξαιρετικά θορυβώδεις μοτοσικλέτες είναι γεμάτα πουρνάρια, θάμνους και γαϊδουράγκαθα, δεν θυμίζει σε τίποτα τις δόξες που έζησε.

Για την ιστορία αναφέρουμε ότι εκείνη την περίοδο η μοναδική νόμιμη πίστα που διέθετε η Αττική ήταν αυτή του Μαραθώνα, η οποία κάθε Σαββατοκύριακο συγκέντρωνε χιλιάδες νέους που είτε συμμετείχαν στους αγώνες είτε πήγαιναν εκεί μόνο και μόνο για να τους παρακολουθήσουν.

Η δεκαετία του 1975-1985 αποτέλεσε μια η εποχή όπου, σε αντίθεση με τη σημερινή, όποιος είχε μηχανάκι ή μοτοσικλέτα θεωρούνταν καμικάζι, αλήτης, μηχανόβιος και γενικότερα ασυμβίβαστος με την «καθωσπρέπει» οδήγηση, καθιστώντας τον ουσιαστικά αποδιοπομπαίο τράγο, τον οποίο κυνηγούσαν ανηλεώς οι «Ζητάδες» της εποχής με τις βαριές και δυσκίνητες Harley Davidson, από τις οποίες ξέφευγαν αρκετά εύκολα.

Κι όμως, όπως κάθε «επαναστάτης» που σέβεται τον εαυτό του και τον αγώνα του, παρά τα μύρια όσα προβλήματα υφίσταντο, από οικονομικά μέχρι το γεγονός ότι ο αναβάτης ΜΧ διωκόταν σχεδόν ως κακοποιός, εκατοντάδες νέοι πλημμύριζαν τις πίστες του Γαλατσίου και της Πεντέλης για να κάνουν λίγους γρήγορους γύρους, να «πετάξουν» χαμηλά κάνοντας άλματα για λίγα μέτρα στον αέρα και να «στύψουν» τους αερόψυκτους και ευπαθείς κινητήρες της μοτοσικλέτας τους, πολλές φορές μέχρι αυτοί να «παραδώσουν το πνεύμα».

Κι όλη η νεολαία περίμενε με αγωνία το Σαββατοκύριακο για να συναντηθεί με φίλους και γνωστούς για να διηγηθεί ιστορίες της δίτροχης τρέλας που κυριαρχούσε.

Οσο για τον ειδικό εξοπλισμό των τολμηρών αναβατών, ούτε λόγος!

Το πολύ πολύ να διέθεταν κράνος και μεταποιημένα στρατιωτικά άρβυλα για να μη σπάσουν τους αστραγάλους του στις συχνές πτώσεις.

«Ηταν μια εποχή ρομαντική, όπου οι περισσότεροι νέοι ονειρεύονταν μια Bultaco, μια Montesa, μια Maico ή μια CZ, μεταχειρισμένες φυσικά, γιατί οι καινούργιες ήταν κυριολεκτικά απλησίαστες οικονομικά.

Υπήρχε όμως αγάπη και πάθος για ένα άθλημα το οποίο οι κυβερνήσεις ποτέ δεν αξιοποίησαν, ειδικά στην Αττική, με εξαίρεση το περυσινό event της Red Bull στο νταμάρι του Διονύσου, το οποίο απέδειξε περίτρανα ότι ένα σημαντικό τμήμα της νεολαίας, αλλά και των μεγαλύτερων σε ηλικία, εξακολουθεί να αγαπά το σπορ.

Για την ιστορία αναφέρουμε ότι ο τελευταίος διεθνής αγώνας ΜΧ στην Ελλάδα έγινε το 1983 στα Ασπρα Σπίτια της Βοιωτίας και έκτοτε το δημοφιλέστατο στον υπόλοιπο πλανήτη σπορ σχεδόν «πέθανε» στην Ελλάδα, χωρίς ποτέ να μπορέσει να αναστηθεί, αν εξαιρέσει κανείς τις λίγες φιλότιμες προσπάθειες διεξαγωγής αγώνων ΜΧ κυρίως στη Βόρεια Ελλάδα.

Κι αυτό παρά το γεγονός ότι η μορφολογία του εδάφους της πατρίδας μας ενδείκνυται απολύτως για τέτοιου τύπου αγώνες.

Ο πρωταθλητής

Ο Γιάννης Μπαξεβάνης υπήρξε ένας από τους πρωταθλητές του ΜΧ στη χώρα μας.

Οργωσε εκατοντάδες φορές τις αυτοσχέδιες πίστες του Γαλατσίου και της Πεντέλης στο πλαίσιο της προπόνησής του και μίλησε στις «Νησίδες» για την αγάπη αλλά και τα προβλήματα που αντιμετώπιζε εκείνη την εποχή το άθλημα, το οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, ξεκίνησε για πρώτη φορά το 1947 (!) στην Ολλανδία.

«Η πίστα του Γαλατσίου όπως και αυτή της Πεντέλης ήταν παράνομες και είχαν δημιουργηθεί μόνο χάρη στις προσπάθειες και τις εργασίες όλων όσοι αγαπούσαν το σπορ. Ωστόσο, λόγω του ότι δεν υπήρχε ειδικός χώρος για τις προπονήσεις που κάναμε τότε, προκειμένου να μετάσχουμε στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα, αναγκαστικά προπονούμασταν παράνομα. Στην πίστα του Γαλατσίου δεν κατέφθαναν αναβάτες μόνο από την Αθήνα αλλά και από πολύ πιο μακρινές περιοχές, όπως τα Μέγαρα, ακόμη και από την Κόρινθο.

»Επιπροσθέτως οι μοτοσικλέτες εκείνης της εποχής δεν είχαν την παραμικρή σχέση με τις εξαιρετικά προηγμένες τεχνολογικά τού σήμερα. Διέθεταν πολύ μικρή διαδρομή ανάρτησης, οι ζάντες και οι ακτίνες τους ακόμη και ο σκελετός τους στράβωνε ή έσπαγε πολύ εύκολα, λόγω της σκληρής και αδιάκοπης καταπόνησης. Τα πλέον χαρακτηριστικά μοντέλα της εποχής ήταν τα Bultaco, Montesa, CZ, Husqvarna και Maico.

»Οι οδηγοί που συμμετείχαν τότε στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα και τους διεθνείς αγώνες, όπως το Ελληνοβουλγαρικό Πρωτάθλημα, ήταν ο Τάσος Μυρογιάννης (ψευδώνυμο Νάμνα), ο Στέλιος Σπυριδόπουλος, ο Βαγγέλης Μουρελάτος και, από τη Θεσσαλονίκη, ο Χρίστος Αραμπατζής και ο Σπύρος Σιταρίδης, καθώς και πολλοί ακόμη. Η πίστα του Γαλατσίου πάντως ήταν η δημοφιλέστερη τόσο λόγω της θέσης της αλλά και λόγω του ότι ήταν λιγότερο “σκληρή” και πολύ πιο “γρήγορη”.

»Φυσικά ούτε λόγος για ειδικό εξοπλισμό. Λίγοι είχαν κράνη, ενώ αντί για τις ειδικές μπότες χρησιμοποιούσαμε μεταποιημένα στρατιωτικά άρβυλα και παντελόνια στα οποία ράβαμε ενισχύσεις για να μην τραυματιζόμαστε βαριά στις πτώσεις. Στην καλύτερη περίπτωση κάποιοι φίλοι που πήγαιναν στο εξωτερικό μάς έφερναν πότε ένα ζευγάρι μπότες, πότε ένα ζευγάρι γάντια, έναν θώρακα ή επωμίδες και επιγονατίδες. Κοντολογίς, ήταν μια εποχή που “συντηρούσαμε” το σπορ μόνο χάρη στην αγάπη και το πάθος μας γι’ αυτό, με ελάχιστα χρήματα. Σήμερα, εν έτει 2016, είναι πραγματικά απίστευτο, αλλά δεν υπάρχει ούτε μία πίστα μότο-κρος στην Αττική, με τον τελευταίο αγώνα να έχει γίνει το 1983 στον Μαραθώνα παρουσία 25.000 θεατών! Είναι απορίας άξιο γιατί τόσο οι εκάστοτε κυβερνήσεις όσο και τα αρμόδια υπουργεία έχουν εγκαταλείψει στην τύχη του το δημοφιλές άθλημα εδώ και 33 χρόνια»!

Πηγή: efsyn.gr