Μάτι: «Γολγοθάς» χωρίς τέλος για εγκαυματία από το Χαλάνδρι!
Να κρατηθούν στη ζωή εξακολουθούν να παλεύουν εδώ και τεσσεράμισι μήνες δύο από τους εγκαυματίες της φονικής πυρκαγιάς στο Μάτι, την αποφράδα 23η Ιουλίου. Δεκάδες άλλοι ακόμα ταλαιπωρούνται, αγωνιζόμενοι να αναρρώσουν με αλλεπάλληλα χειρουργεία για περαιτέρω αποκατάσταση. Στο πλευρό τους έχουν μόνο συγγενείς και φίλους, καθώς και λιγοστούς εθελοντές που τους βοηθούν στα διαδικαστικά. Η Πολιτεία, λένε, τους γυρνά την πλάτη. Μέχρι και τις αλοιφές πρέπει να πληρώνουν από την τσέπη τους.
«Σήμερα είμαι ακόμα σε φάση επούλωσης των εγκαυμάτων μου. Αλλά τώρα είναι ακόμα χειρότερα τα πράγματα: Στο νοσοκομείο, με τόσα φάρμακα που μου έδιναν, δεν καταλάβαινα τι μου γινόταν. Τώρα είναι το δύσκολο κομμάτι, να αφομοιωθεί το μόσχευμα που οι γιατροί πήραν από το σώμα μου και να αποκατασταθεί η μεγάλης έκτασης δότρια περιοχή» περιγράφει η 68χρονη συνταξιούχος της «Ολυμπιακής» Έφη Βαϊναλή. Τα τελευταία επτά χρόνια παραθέριζε στο Μάτι και τη γύρω περιοχή. Μετά το κακό που τη βρήκε στις 23 Ιουλίου, κάθε μέρα που περνά όλο αυτό που ζει είναι ιδιαίτερα επώδυνο. «Είμαι συνέχεια με παυσίπονα, αντισταμινικά κατά της φαγούρας από τα εγκαύματα. Παίρνω και χαλαρωτικά χάπια το βράδυ, αφού δε μπορώ να κοιμηθώ. Υπάρχουν, ωστόσο, στιγμές έξαρσης, οπότε μπορεί να μείνω άγρυπνη μέχρι το πρωί» αναφέρει.
«Το ερχόμενο καλοκαίρι δεν θα πάω στο Μάτι. Φοβάμαι, έχω την αίσθηση ότι θα βλέπω τις σκιές των ανθρώπων που μπήκαν στη θάλασσα για να σωθούν από τη φωτιά…» λέει η 68χρονη εγκαυματίας Έφη Βαϊναλή, που από το σπίτι της πλέον δίνει αγώνα για να κλείσει τις πληγές της 23ης Ιουλίου σε ψυχή και σώμα.
Η άτυχη γυναίκα νοσηλεύτηκε για έναν μήνα στο 251 Γενικό Νοσοκομείο Αεροπορίας, με εγκαύματα ώς και τρίτου βαθμού. Χειρουργήθηκε στις 10 Αυγούστου και σήμερα έχει επιστρέψει σπίτι της, στο Χαλάνδρι. «Στην κατάστασή μου, έπρεπε να μείνω τρεις μήνες στο νοσοκομείο, είπαν οι γιατροί. Αλλά πήρα εξιτήριο υπό τον φόβο λοιμώξεων. Είχα και καλή αντίδραση, ήμουν πειθαρχημένη. Σ’ όλη την αριστερή πλευρά μου κάηκα, αφού από κει ήρθε πάνω μου η λάβα…» λέει τώρα.
Οι γιατροί τής πήραν μόσχευμα από τον μηρό. Το έβαλαν στον αστράγαλο και τη γάμπα, στην ωμοπλάτη, τον ώμο και σχεδόν σ’ όλο το αριστερό χέρι της. Η 68χρονη κάηκε και στον σβέρκο, και στον λαιμό, λιγάκι και στο πρόσωπο, όπου – ευτυχώς- εκεί έχουν μείνει μόνο οι κοκκινίλες. Αρχικά πήγαινε δυο φορές τη βδομάδα στο νοσοκομείο για αλλαγές, μέχρι να κλείσουν πλήρως τα τραύματά της. Πλέον πάει κάθε 20-30 μέρες, για ιατρική παρακολούθηση. Σε περίπου έναν χρόνο, ίσως χρειαστεί να κάνει και νέο χειρουργείο, ώστε να μπορεί να κινεί καλύτερα τα χέρια-τις κλειδώσεις της.
Προς το παρόν, πέρα από τα σωματικά αυτά τραύματα, και το μυαλό της αναπόφευκτα ζορίζεται. «Όχι μόνο πάει στη φωτιά, αλλά τον πρώτο καιρό που γύρισα σπίτι όλο μύριζα καπνό, νόμιζα ότι κάτι καίγεται και πεταγόμουν. Τις προάλλες που έβαλα τον απορροφητήρα, τράβηξε κάπνα από το κλειστό τζάκι, μου μύρισε καπνός και τρελάθηκα!» τονίζει.
Η κ. Βαϊναλή θυμάται ακόμα το τηλεφώνημα φίλης της, στις 5 το απόγευμα τη μοιραία εκείνη μέρα του φετινού καλοκαιριού. «Μου λέει “καίγεται ο Βουτζάς, τρέχα να πάρεις τον Κώστα”. Κι εγώ όντως ξεκίνησα να πάω να βρω τον 86χρονο κουμπάρο μου. Έφυγα σαν τρελή με το αυτοκίνητο. Ανέβηκα ως εκεί με μεγάλη δυσκολία, λόγω καπνού. Περιπολικά δεν με άφηναν να περάσω την πρώτη είσοδο. Κατάφερα, όμως, και τους ξέφυγα. Έφτασα κοντά στο “Λύρειο” (Παιδικό Ίδρυμα), όπου ήταν το σπίτι του και τον πήρα. Στην επιστροφή, δεν έβλεπα τίποτα από την κάπνα. Αλλά σιγά-σιγά γύρισα σπίτι μου, στο Μάτι. Η πυρκαγιά τότε ήταν ακόμα πολύ ψηλά. Ούτε που μπορούσα να φανταστώ ότι θα φτάσει μέχρι κάτω! Κι όμως, στα επόμενα 20-25 λεπτά, είδα από το παράθυρο της κουζίνας τα κουκουνάρια να χτυπούν πλέον κατά πάνω μας, σαν βεγγαλικά!» ανατρέχει. Μόλις για δευτερόλεπτα, πρόλαβε και γλίτωσε! Με το που έφυγε με τον κουμπάρο της απ’ το σπίτι, η μονοκατοικία που νοίκιαζε, Κύπρου και Ακροπόλεως, τυλίχτηκε στις φλόγες. Κάηκε ολοσχερώς, έλιωσαν τα πάντα, μέχρι και τα είδη υγιεινής. «Βγήκα από τη μπροστινή πλευρά του σπιτιού, αλλά κάηκα μέχρι να φτάσω στο αυτοκίνητο, στα 20 μέτρα. Κι ο κουμπάρος μου κάηκε στα χέρια και την πλάτη, είχε και αναπνευστικό πρόβλημα. Με δυσκολία φτάσαμε στην παραλιακή του Ματιού, στην Ποσειδώνος, ευτυχώς ήξερα δρομάκι που βγάζει εκεί. Ήμουν τόσο ταραγμένη, πονούσα πάρα πολύ, το αυτοκίνητο έβγαζε καπνούς! Η κόρη μου μου είπε στο τηλέφωνο: “Μαμά, παράτα το όπου βρεις και παρακάλεσε άλλον οδηγό να σας πάρει”. Αυτό κι έκανα, για καλή μου τύχη…» αφηγείται η κ. Βαϊναλή.
Ο 86χρονος κουμπάρος της νοσηλεύτηκε στη ΜΕΘ του 251. Ωστόσο, μια βδομάδα μετά κατέληξε. Η ίδια δοξάζει τον Θεό για την τύχη της μες στην ατυχία της, όταν σκέπτεται ότι 99 άνθρωποι «χάθηκαν» για πάντα. Κι επιπλέον, γιατί «τότε ήταν η μόνη μέρα που δεν είχα μαζί τα εγγόνια μου, που έτυχε να έχουν πάει στην άλλη γιαγιά τους!» λέει τώρα με ανακούφιση.
Από δω και πέρα έχει ακόμα ανηφορικό δρόμο να τραβήξει. «Οι γιατροί μού λένε πως θέλω έξι με οκτώ μήνες μέχρι να αποκατασταθούν τα τραύματά μου. Εγώ, όμως, φοβάμαι-νιώθω ότι θα είναι παραπάνω. Ανεβαίνω έναν Γολγοθά αυτή τη στιγμή! Με νοιάζει να σταματήσουν οι φαγούρες, γιατί αυτή τη στιγμή δε ζω, έτσι αισθάνομαι. Ήμουν άνθρωπος πολύ δραστήριος, έτρεχα εδώ κι εκεί. Πήγαινα τρεις φορές τη βδομάδα κολυμβητήριο. Έπαιρνα τα εγγόνια μου απ’ το σχολείο και τα πήγαινα στις δραστηριότητές τους. Πήγαινα και στον Βουτζά να δω τον κουμπάρο μου – γενικά μόνο στον δρόμο μ’ έβρισκε κανείς. Και τώρα είμαι καθηλωμένη μες στο σπίτι, για να βγω πρέπει να αισθάνομαι καλά. Φορώ επιθέματα σιλικόνης, σκληρό μπούστο για την πλάτη, γάντι από την παλάμη μέχρι τον αγκώνα, κάνω μπάνιο με ειδικά σαπούνια. Με άλλα λόγια, οι καθημερινές συνήθειές μου ανατράπηκαν, η ζωή μου όλη, εντελώς. Από κει που βοηθούσα παιδιά κι εγγόνια, τώρα θέλω εγώ βοήθεια, κι αυτό με τρελαίνει. Υπάρχουν στιγμές που κι ο πόνος με τρελαίνει! Τον πρώτο καιρό δάγκωνα το μαξιλάρι, για να μη φωνάζω…» ανατρέχει.
Μέσα σ’ όλα, έχει να πληρώνει η ίδια τα ιατρικά έξοδα, το σύνολο των δαπανών, μετά το εξιτήριό της. «Μέχρι και τις νυχτερινές αποκλειστικές νοσοκόμες, που αναγκαστικά ακίνητη είχα τις πέντε πρώτες μέρες νοσηλείας μου, τις πλήρωσα εγώ 600 ευρώ, πήρα μόνο τα 182 πίσω από τον ΕΟΠΥΥ. Εγώ πληρώνω γάζες, κρέμες, αλοιφές, επιθέματα κι όλα όσα έχω πραγματικά ανάγκη, όχι για αισθητικούς λόγους. Δεν γράφονται όλα αυτά, παυσίπονα, αντισταμινικά, χαλαρωτικά και άλλα φάρμακα, από το Ταμείο! Πέρα από αυτό, κανείς αρμόδιος δε βγήκε να ζητήσει ώς σήμερα μια συγγνώμη. Αντιθέτως, βγήκαν δυο μέρες μετά και είπαν ότι τα έκαναν “όλα καλά”. Εγώ ξέρω ότι έφυγα τη μέρα εκείνη από το Μάτι και δεν είδα ούτε ένα πυροσβεστικό, ούτε ένα “100”» έχει να πει η κ. Έφη Βαϊναλή.
Πηγή: Ναυτεμπορική/ Συντάκτης: Πέτρος Στεφανής
