Αβέβαιο το μέλλον για το Μουσείο Μαθητικής Ζωής στα Βριλήσσια!
2500 μαθητές έχουν επισκεφτεί μέχρι σήμερα το Μουσείο Μαθητικής Ζωής στα Βριλήσσια. Τα τελευταία χρόνια το πρόγραμμα τρέχουν δύο αξιόλογοι εκπαιδευτικοί ανιδιοτελώς, παρακινούμενοι μοναχά από τη διάθεση προσφοράς στα παιδιά μας. Πρόκειται για τους Κατερίνα Βουτσαδάκη και Δημήτρη Δημητρίου.
Προς το παρόν το μουσείο στεγάζεται στο 4ο Δημοτικό Βριλησσίων και είναι το μοναδικό στο είδος του που στεγάζεται σε σχολείο εν λειτουργία. Όμως, για μια σειρά από λόγους το μουσείο που συνιστά ένα κόσμημα για την πόλη μας πρέπει να μεταφερθεί σε άλλο χώρο.
Οι αγωνιώδεις εκκλήσεις των εκπαιδευτικών προς τον δημοτική αρχή Μανιατογιάννη για τη μεταφορά του μουσείου δεν έχουν εισακουστεί μέχρι σήμερα. Οι υποσχέσεις για την ανάδειξη ενός προγράμματος που χωρίς κόστος θα έκανε τα Βριλήσσια σημείο αναφοράς για την εκπαιδευτική κοινότητα έχουν αποδειχθεί έωλες.
Τα Βριλήσσια κινδυνεύουν να χάσουν ένα μουσείο που με κόπο και πολύ μεράκι έστησε μια ομάδα εκπαιδευτικών και ο δήμος είχε στηρίξει με κάθε μέσο. Τα χρόνια όμως, πέρασαν. Η δημοτική αρχή άλλαξε και πλέον το μουσείο κινδυνεύει να βυθιστεί στην απαξίωση και να οδηγηθεί σε λουκέτο, εξαιτίας της αδιαφορίας που επιδεικνύει εδώ και τέσσερα χρόνια η διοίκηση Μανιατογιάννη.
Το μουσείο εκπέμπει SOS και η ώρα για την ανάληψη δράσης έχει φτάσει, προτού να είναι πια πολύ αργά.
Λίγα λόγια για το Μουσείο Μαθητικής Ζωής
Η ιδέα για τη δημιουργία του ξεκίνησε από τους εκπαιδευτικούς Άντα Ευαγγέλου κ’ Γιολάντα Τσορώνη πριν 8 χρόνια. Στεγάστηκε αρχικά στο 5ο δημοτικό Βριλησσίων και εξοπλίστηκε από το δήμο με προθήκες και με εκθέματα από δωρεές και χορηγία του συλλόγου γονέων του 5ου Βριλησσίων και του συλλόγου εκπαιδευτικών ΄΄Περικλής’’.
Σήμερα λειτουργεί στην αίθουσα βιβλιοθήκης του 4ου δημοτικού Βριλησσίων, είναι επισκέψιμο, προσφέροντας εκπαιδευτικά προγράμματα σε μαθητές σχολείων.
Τα παλιά πράσινα ξύλινα θρανία, η πλάκα με το κοντύλι, η ποδιά με τον άσπρο γιακά, η βέργα και τα ξύλινα παιχνίδια διηγούνται την ιστορία τους.Η επίσκεψη σ΄ αυτή την αίθουσα που σκιαγραφεί την τάξη του αιώνα που πέρασε, είναι μια ρομαντική απόδραση από το σήμερα που κυριαρχούν το κινητό και η ψηφιακή εικόνα, ο καταναλωτισμός και ο σκληρός ρεαλισμός, η μάρκα, η ετικέτα.
ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ:
Νηπιαγωγείο, Α’ + Β’ Δημοτικού
Τα παιδιά μαθαίνουν τί είναι μουσείο, μοιράζονται κάρτες, διαλέγουν ένα αντικείμενο και ρωτούν γι’ αυτό. Περιεργάζονται τα ξύλινα χειροποίητα παιχνίδια που είχαν ο παππούς κι η γιαγιά και προσπαθούν να συγκρίνουν το χθες με το σήμερα.
Γ’ – Δ’ – Ε’ – ΣΤ’ Δημοτικού
Μικρές αφηγήσεις στο Μουσείο με αφορμή τον εξοπλισμό της σχολικής τάξης, το ντύσιμο του μαθητή-τριας, η αυστηρή στάση του δασκάλου, τα βιβλία.
Μεταλλικά παιχνίδια του 1954 διηγούνται την ιστορία τους καλώντας τους μαθητές να ανακαλύψουν πώς λειτουργούσαν.
Γυμνάσιο
Οι μεγαλύτεροι μαθητές αφού ξεναγηθούν εστιάζουν στα αντικείμενα που εκτίθενται, που τους κινούν το ενδιαφέρον και συγκεντρώνουν πληροφορίες γι’ αυτά. Περιεργάζονται κ’ ανακαλύπτουν τη λειτουργία παλιών οργάνων φυσικής. Συζητούν με αφορμή αφηγήματα από τη ‘’διάπλαση των παίδων’’ και νεανικά βιβλία της εποχής.
Πως εξελίσσεται η επίσκεψη.
Το κάθε εκπαιδευτικό πρόγραμμα διαρκεί δύο ώρες. Η συμμετοχή του κάθε τμήματος στο πρόγραμμα γίνεται εναλλάξ, με παράλληλη προβολή της ταινίας ‘’Ο Ψύλλος’’, του Δημήτρη Σπύρου που βραβεύτηκε το 1989-1990 ως η Καλύτερη Ευρωπαϊκή Ταινία για παιδιά και νέους.
Εάν ο καιρός το επιτρέπει αναβιώνουν στην αυλή ξεχασμένα παιχνίδια, όπως στο σχολικό διάλειμμα εκείνης της εποχής
