Φ. Αδαμίδη: “Η Δημοτική Βιβλιοθήκη θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται ως «στολίδι» του πνεύματος”
Παρέμβαση της Δημοτικής Συμβούλου της “Νέας Πνοής“, Δρ. Φιλολογίας και Εκπαιδευτικού, Φένιας Αδαμίδη, για το πως θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται το ζήτημα της Δημοτικής Βιβλιοθήκης από τον Δήμο Βριλησσίων:
Γράφει η Φένια Αδαμίδη:
Η Δημοτική Βιβλιοθήκη ως κόσμος
«Πάντα φανταζόμουν τον παράδεισο σαν ένα είδος βιβλιοθήκης»
(Χόρχε Λουίς Μπόρχες)
Η βιβλιοθήκη δεν είναι ένας χώρος απλής συσσώρευσης βιβλίων. Είναι ο «κόσμος» των βιβλίων και, όπως μαρτυρεί το όνομά του, προϋποθέτει οργάνωση, τάξη και αρμονία. Ως τέτοιος, θα έπρεπε να «κοσμεί» τον Δήμο μας, τόσο με τον πνευματικό πλούτο που θα εμπεριέχει όσο και με τις κατάλληλες προδιαγραφές του χώρου και των υπηρεσιών που θα παρέχει. Ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουμε το ζήτημα των όρων λειτουργίας ενός από τα πλέον εμβληματικά κτήρια και θεσμούς μιας πόλης, όπως είναι η Δημοτική Βιβλιοθήκη, είναι ενδεικτικός του τρόπου με τον οποίο εκτιμάμε και υπολογίζουμε τη συμβολή που μπορεί να έχει στην τόνωση του πολιτισμού στον Δήμο μας, στην προσέλκυση κυρίως των νέων μας προς το βιβλίο και τη φιλαναγνωσία αλλά και στην ενίσχυση της δια βίου μάθησης των δημοτών, μέσα από ένα πλήθος προγραμμάτων και εκδηλώσεων που μπορούν με τις κατάλληλες, βέβαια, υποδομές, υλικοτεχνικές, ηλεκτρονικές και διοικητικές, να υλοποιηθούν στον χώρο μιας Δημοτικής Βιβλιοθήκης.
Η Δημοτική Βιβλιοθήκη μπορεί να ενισχύσει τη συμμετοχή μας στη μόρφωση, την έρευνα, τον πολιτισμό και τον ποιοτικό ελεύθερο χρόνο. Να ομορφύνει τον καθ’ ημέραν βίο μας και να τον καταστήσει πνευματικά, ηθικά και αισθητικά πλουσιότερο. Για να γίνουν όλα αυτά βέβαια, οφείλουμε να αντιμετωπίζουμε τη δημιουργία της Δημοτικής Βιβλιοθήκης με σχεδιασμό και σεβασμό, σαν να κτίζουμε ένα ναό. Γιατί ναός είναι και η βιβλιοθήκη όπου μέσα του βαθαίνει, ομορφαίνει και πλουτίζεται ο ηθικός και πνευματικός κόσμος του ανθρώπου.
Αν μπορούμε να ζούμε σε έναν Δήμο με ρημαγμένους τους ναούς του, με δρόμους γεμάτους λάσπη και λακκούβες, χωρίς καθαρούς και πράσινους δημόσιους χώρους και πάρκα και χωρίς δημόσιο φωτισμό, τότε μπορούμε να ζούμε και σε έναν Δήμο χωρίς Δημοτική Βιβλιοθήκη ή να ονομάζουμε Δημοτική Βιβλιοθήκη ένα χώρο φθαρμένο και παλαιό αναμένοντας, παρά τη φθορά του και τις ελλείψεις του, να προσελκύσει «ηρωικούς» αναγνώστες. Είναι καιρός να αντιληφθούμε την έλλειψη μιας ελκυστικής, κτηριακά άρτιας και υλικοτεχνικά πλήρως εξοπλισμένης Δημοτικής Βιβλιοθήκης ως προτεραιότητα για τον Δήμο μας και όχι ως κάτι δευτερεύον και πρόχειρα αντιμετωπίσιμο.
Ως «κόσμος» η Δημοτική Βιβλιοθήκη, όπως και κάθε βιβλιοθήκη, είναι και θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται ως «στολίδι» του πνεύματος αλλά και του δημόσιου χώρου του Δήμου μας. Μόνον τότε θα καταστεί ελκυστική και θα πυροδοτήσει το ενδιαφέρον και την αναγέννηση της πνευματικής ζωής στην πόλη μας. Χωρίς μια Δημοτική Βιβλιοθήκη αντάξια του φυσικού κάλλους, του ρυμοτομικού σχεδιασμού του Δήμου μας και κυρίως της πνευματικής «δίψας» των δημοτών μας, αυτή η ποθούμενη πνευματική ζωή θα εξακολουθεί να παραμένει άνυδρη και άκοσμη.
[Στη φωτογραφία, η εμβληματική βιβλιοθήκη Χίου «Κοραής»]
