Βριλήσσια: Όσο υπάρχουν Άνθρωποι…

Καμιά φορά οι λέξεις μοιάζουν φτωχές για αποτυπώσουν τις μεγαλόψυχες πράξεις των ανθρώπων.

Περπατώντας στην πλατεία Βικτωρίας, βρεθήκαμε ενώπιον μιας εικόνας από εκείνες που λαμβάνουν χώρα ολοένα και πιο συχνά το τελευταίο διάστημα στη χώρα μας, δεν τυγχάνουν όμως, ευρείας δημοσιότητας.

Τα πρόσωπα προς μεγάλη μας έκπληξη ήταν γνώριμα. Στις γειτονιές του κέντρου που πλέον έχουν κατακλυστεί από χιλιάδες κατατρεγμένους μετανάστες και πρόσφυγες δεν συναντάς εύκολα γείτονες από τα Βριλήσσια.

Κι όμως, ήταν οι άνθρωποι από τον Φούρνο Βριλησσίων που έστεκαν εκεί και μοίραζαν ψωμί στους πρόσφυγες.

Η οικογένεια Βέλο χάριζε ένα χαμόγελο και προσέφερε την δική της βοήθεια στους ανθρώπους, που έφυγαν από την πατρίδα τους για ν’ αναζητήσουν ένα καλύτερο μέλλον στην Ευρώπη.

Οι εικόνες είναι συγκλονιστικές. Γονείς με τα μικρά παιδιά τους στην αγκαλιά παίρνουν λίγες φέτες ψωμί από τα χέρια των Βριλησσιωτών αρτοποιών. Πρόσφυγες και μετανάστες κοιτούν το ψωμί λες κι είναι χρυσάφι. Το ευχαριστώ σε σπαστά αγγλικά δεν αποτυπώνει τα συναισθήματά τους. Στο βλέμμα τους όμως, διακρίνεις εύκολα την ευγνωμοσύνη.

Οι άνθρωποι του Φούρνου Βριλησσίων δεν ήθελαν δημοσιότητα. Άλλωστε είναι κοινό μυστικό και στην πόλη μας πως βοηθούν όποιον έχει ανάγκη. Τέτοιες πράξεις όμως, συνιστούν παράδειγμα για όλους μας και μας υπενθυμίζουν πως τίποτα στη ζωή δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο.

Τουλάχιστον 240 φραντζόλες ψωμί έχουν μοιράσει μέχρι σήμερα στους πρόσφυγες και τους μετανάστες, που βρίσκονται στην Πλατεία Βικτωρίας. Τραβήξαμε κάποιες φωτογραφίες για τις ανάγκες του ρεπορτάζ και απομακρυνθήκαμε από το σημείο. Φεύγοντας όμως, παρά τον ανθρώπινο πόνο και το δράμα που εκτυλίχθηκε μπροστά στα μάτια μας γεμίσαμε με αισιοδοξία, γιατί ξέρουμε πως δίπλα μας ζουν εκείνοι που δίνουν νόημα στη λέξη αλληλεγγύη με τις πράξεις τους.

Με τις λίγες αυτές γραμμές θα θέλαμε να εκφράσουμε κι εμείς την ευγνωμοσύνη μας στην οικογένεια Βέλο, γιατί μέσα στην σκληρή πραγματικότητα μας θύμισε τη ρήση του Carl Popper:

«Στη ζωή υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων οι αισιόδοξοι και οι απαισιόδοξοι. Οι δεύτεροι έχουν συνήθως δίκιο, εάν όμως η ανθρωπότητα έφτασε μέχρι εδώ, αυτό το οφείλει στους αισιόδοξους…»